Η ανάγκη και η περιέργεια αναζήτησης της βαθύτερης καταγωγής μας, έχει φέρει στο προσκήνιο πολλά τεστ ανάλυσης του DNAπου γίνονται στο σπίτι, με στόχο να μας δώσουν ποσοστιαία αποτελέσματα σχετικά με την καταγωγή των προγόνων μας. Μόνο τον προηγούμενο χρόνο στην Αμερική πραγματοποιήθηκαν 26 εκατομμύρια οικιακά τεστ καταγωγής.
Πολύ νωρίτερα όμως είχε ξεκίνησε η θεωρία των σχημάτων του ποδιού ανάλογα με την καταγωγή. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία υπήρχαν αρχικά τα εξής πέντε βασικά σχήματα: ελληνικό, αιγυπτιακό, ρωμαϊκό, κέλτικο και γερμανικό. Στην πορεία θεωρήθηκε απαραίτητο να ολοκληρωθεί με μεγαλύτερη λεπτομέρεια αυτός ο διαχωρισμός και τα βασικά σχήματα πλέον είναι δέκα: ελληνικό, αιγυπτιακό, ρωμαϊκό, κέλτικο, γερμανικό, αφρικανικό, μογγολικό, ανατολίτικο, νορβηγικό και το πόδι των Αβοριγίνων.
Ανάμεσα σε αυτά τα σχήματα το κέλτικο θεωρείται το πιο πολύπλοκο, ενώ το ελληνικό πόδι το ακολουθούν αστικοί μύθοι πως χαρακτηρίζει τους έξυπνους ανθρώπους. Ισχύει όμως αυτό; Ποιος διαχώρισε αυτές τις κατηγορίες; Γιατί δέκα σχήματα και όχι είκοσι ή τριάντα; Τελικά μπορεί το σχήμα του ποδιού μας να μας δώσει πληροφορίες για την καταγωγή μας, για τον χαρακτήρα μας ή την ευφυΐα μας;
Σύμφωνα με την επιστήμη η απάντηση είναι όχι! Δεν υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις που να βεβαιώνουν αυτές τις απόψεις. Η ιδέα της καταγωγής των γενεαλογικών προγόνων και των ποδιών τους, έχει τις ρίζες της σε μια λανθασμένη αντίληψη ότι οι πληθυσμοί αποτελούσαν πάντα μια κλειστή ομάδα. Ωστόσο οι ανθρώπινοι πληθυσμοί έχουν μεταναστεύσει, αναμίχθηκαν και αναμιγνύονται και εξελίσσονται καθ 'όλη τη διάρκεια του χρόνου. Η ιδέα ότι υπήρχε πάντα ένας απόλυτα κλειστός πληθυσμός έχει τις ρίζες του σε μια υπερβολικά απλοποιημένη εκδοχή του πώς και πού έζησε η ανθρωπότητα. Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι το ελληνικό πόδι (δεύτερο δάκτυλο πιο μεγάλο), το οποίο εντοπίζεται στο 90% των Ainu, ιθαγενών της Ιαπωνίας και της Ρωσίας.
Πώς ξεκίνησε όμως αυτός ο μύθος; Η απάντηση θεωρείται πολύ πιο απλή και αυτό που προφανώς ισχύει είναι ότι ξεκίνησε κατά τους αρχαίους χρόνους καθώς αυτά τα σχήματα άρχισαν να μεταφέρονται στην τέχνη (αγάλματα, ζωγραφική, τοιχογραφίες κλπ), είτε επειδή αφορούσαν ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων της εκάστοτε περιοχής εκείνης της εποχής, είτε γιατί πολύ απλά ήταν τα πρότυπα ομορφιάς εκείνης της εποχής. Η ανάγκη όμως των ατόμων να ανήκουν σε μία ομάδα, σε ένα σύνολο με ειδικά χαρακτηριστικά που μέσα από την τέχνη είχαν συνδυαστεί με την ομορφιά, τη ρώμη και την εξυπνάδα, διαιώνισε αυτούς τους αστικούς μύθους.
Τα διαφορετικά σχήματα δακτύλων απλά επιβεβαιώνουν είναι τη μοναδικότητα του κάθε πέλματος και του κάθε ανθρώπου. Το σχήμα των δακτύλων καθορίζεται από το μήκος και τη θέση των μεταταρσίων αλλά και συνολικά των οστών του άκρου πόδα.
Αυτή ακριβώς είναι και σημαντική βοήθεια ενός ζεύγους εξατομικευμένων πάτων κατόπιν πελματογραφήματος. Δεν μπορεί ένας έτοιμος πάτος να στηρίξει, αποφορτίσει και τελικά ανακουφίσει ένα σύστημα οστών με τέτοια ποικιλομορφία στη δομή και στο σχήμα του.