Anats S.A. Logo
RSS

Blog

Ποια είναι τα όρια της σωστής άσκησης στους διαβητικούς τύπου 2;

Τι είδους άσκηση μπορεί να κάνει ο διαβητικός τύπου 2

Σωματική άσκηση δεν σημαίνει αθλητισμός . Χρειάζεται θέληση για απλές, συχνές προσπάθειες που συνδυάζουν το «τερπνόν μετά του ωφελίμου» δηλ. την ευχαρίστηση με το όφελος. Τέτοιες προσπάθειες είναι π.χ.

  • να πηγαίνει κανείς για ψώνια ή στη δουλεία του όχι με το αυτοκίνητο αλλά περπατώντας.
  • να κάνει ένα περίπατο μετά το πρωινό, το γεύμα ή το δείπνο αντί να διαβάζει εφημερίδα ή να βλέπει τηλεόραση.
  • να ασχολείται με ελαφρές κηπουρικές εργασίες.
  • να χρησιμοποιεί το ποδήλατο (χωρίς πολλές ανηφοριές) ή να κάνει κολύμπι σε πισίνα (μισή ώρα 2-3 φορές εβδομαδιαίως) και κατά προτίμηση με παρέα.
  • ο χορός.
  • να προτιμά τη σκάλα από το ασανσέρ.
  • να μην αναθέτει σε άλλους τον περίπατο του σκύλου κ.α.

Η άθληση απαιτεί ενέργεια. Για την παραγωγή ενέργειας πρέπει να καούν θρεπτικές ουσίες. Η αποτίμηση αυτή σε ενέργεια γίνεται σε θερμίδες. Αναφέρουμε μερικές δραστηριότητες προσιτές στον διαβητικό τύπου 2, με την αντίστοιχη δαπάνη θερμίδων ανά 1’.

  • Συνήθεις οικιακές εργασίες.
  • Ελαφρά γυμναστική, βάδισμα με ρυθμό 3-4 χιλιόμετρα.
  • Καθάρισμα τζαμιών, γυάλισμα παρκέ.
  • Κολύμπι, χορός (βαλς).
  • Τζόκινγκ, ορειβασία.

Μπορεί η άσκηση να είναι επικίνδυνη;

Οι πρόγονοί μας έλεγαν «ουδέν καλό αμιγές κακού». Η άσκηση προάγει, αποτρέπει και βελτιώνει όλα αυτά που προαναφέραμε, αρκεί αυτή να είναι κατάλληλα σχεδιασμένη για τον κάθε διαβητικό. Βασικός κανόνας εξακολουθεί να παραμένει το ότι κάθε άνθρωπος αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Δυνητικά κάθε σωματική ενασχόληση μπορεί να γίνει επικίνδυνη και γι’ αυτό χρειάζεται ενημέρωση και σχεδιασμό. Ο κίνδυνος προέρχεται είτε από απλό ατύχημα είτε λόγω άλλων παθολογικών καταστάσεων που συνυπάρχουν με τον σακχαρώδη διαβήτη και αγνοούνται. Ο κίνδυνος αυτός μπορεί να είναι για το διαβητικό έως και θανατηφόρος.

Κάθε διαβητικός τύπου 2 καλό είναι να επισκεφτεί το γιατρό του για να εξετασθεί προτού ξεκινήσει κάποιο πρόγραμμα μυικής άσκησης. Η επίσκεψη θα περιλαμβάνει την λήψη ιστορικού, λεπτομερή κλινική εξέταση, ηλεκτροκαρδιογράφημα (ΗΚΓ) ως επίσης και λοιπό έλεγχο για αποκάλυψη τυχόν επιπλοκών π.χ. αμφιβληστροειδο-πάθεια, λευκωματουρία κλπ. Πολλές φορές απαιτείται και μια ποσοτική εκτίμηση της μέγιστης ικανότητας του αρρώστου στην άσκηση. Αυτό επιτυγχάνεται με τη δοκιμασία κόπωσης. Έτσι μπορεί ο διαβητικός τύπου 2 να συμμετέχει σε αερόβιες ασκήσεις που σε ένταση να μη ξεπερνούν το 60% -70% της μέγιστης ικανότητας.

Η σωστή άσκηση σώματος βοηθάει στη ρύθμιση του Διαβήτη

Η μυϊκή δραστηριότητα ενεργεί ρυθμιστικά στις μικρές και μέτριες αυξήσεις της αρτηριακής πίεσης. Διάφορες μελέτες έδειξαν ότι τα διαβητικά άτομα που είχαν μυϊκή δραστηριότητα παρουσίαζαν χαμηλότερη αρτηριακή πίεση σε σύγκριση με διαβητικούς που είχα καθιστική ζωή. Το είδος της άσκησης που έχει ευνοϊκό αποτέλεσμα στη ρύθμιση της πίεσης είναι η ισοτονική όπως το περπάτημα , το κολύμπι , το ποδήλατο κ.α. Αντίθετα, η ιστομετρική αύξηση πχ η άρση βαρών έχει σαν αποτέλεσμα τις επικίνδυνες αυξήσεις στην αρτηριακή πίεση.

Η αρτηριακή πίεση παρουσιάζεται σε παχύσαρκους ή μη με σακχαρώδη διαβήτη τύπο 2 που εμφανίζουν αντίσταση στην ινσουλίνη και υπερινσουλιναιμία. Έχει δειχθεί ότι η τακτική σωματική άσκηση μειώνει την αρτηριακή πίεση ή στη χειρότερη μορφή καθυστερεί την εμφάνιση στους διαβητικούς. Αυτό έχει μεγάλη επίδραση στη μείωση του κινδύνου εμφάνισης καρδιο-αγγειακών επιπλοκών.

Άλλη ευνοϊκή επίδραση της άσκησης είναι η μείωση εμφάνισης της αρτηριοπάθειας των κάτω άκρων. Η μυϊκή δραστηριότητα αποτελεί το σημαντικότερο ερέθισμα για την ομαλή ανάπτυξη του μυοσκελετικού συστήματος και των νεύρων, ενώ βοηθάει στην δημιουργία αυξημένου δικτύου παράπλευρης κυκλοφορίας. Παράλληλα συμβάλλει σημαντικά στη μείωση των παραγόντων της θρομβογένεσης (ινωδογόνο), με απελευθέρωση του ενεργοποιητή του πλασμινογόνου (t-PA). Αυτό έχει τεράστια σημασία αφού στον διαβητικό τύπο 2 η ανάπτυξη του “διαβητικού ποδιού” είναι συχνό φαινόμενο ενώ οι ακρωτηριασμοί μελών πραγματικότητα.

Πρέπει να τονιστεί ότι δεν χρειάζεται να γίνει κανείς δρομέας μικρών ή μεγάλων αποστάσεων ούτε να ξοδεύει 2 και 3 ώρες την ημέρα σε γυμναστήρια για να έχει τα οφέλη που αναφέραμε. Αρκεί μια μέτρια αλλά συστηματική προσπάθεια 3 έως και 5 φορές την εβδομάδα με διάρκεια μιας και περισσότερο ώρας. Το κέρδος υπάρχει. Αυτό γιατί η άσκηση όχι μόνο διατηρεί και βελτιώνει ένα υγιές σώμα αλλά θεραπεύει και το σώμα που πάσχει και την ψυχή που συμπάσχει.

Μικροαγγειοπάθεια και Διαβήτης

Η σχέση με του σακχαρώδη διαβήτη με τις αλλοιώσεις των μικρών αγγείων (μικροαγγειοπάθεια) είναι σαφής και σχεδόν παθογνωμονική. Ότι αφορά την μικροαγγειοπάθεια και συγκεκριμένα από τη μελέτη του Framingham προκύπτει ότι η συχνότητα της Στεφανιαίας Νόσου είναι διπλάσια στους διαβητικούς, τόσο στους άνδρεας και τις γυναίκες, το ίδιο δε συμβαίνει και για τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια ενώ για την περιφερική αγγειοπάθεια, με κριτήριο τη διαλείπουσα χωλότητα , η συχνότητα στους διαβητικούς είναι 5-7 φορές μεγαλύτερη. Η νοσηρότητα από Στεφανιαία Νόσο είναι 2-4 φορές συχνότερη στους διαβητικούς σε σύγκριση με μη διαβητικά άτομα και αυτό οφείλεται με την αντίσταση στην ινσουλίνη  και την υπερινσουλιναιμία  παρά με την υπεργλυκαιμία. Μπορεί άραγε η άσκηση να δράσει προληπτικά στην προσφυγή εκδήλωσης παθήσεων της καρδιάς και μάλιστα αυτής που πλήττει κυρίως ανθρώπους μετά την ηλικία των 40 ετών και λέγεται στεφανιαία καρδιοπάθεια;

Επιδημιολογικές μελέτες έδειξαν ότι η άσκηση προφυλάσσει τα διαβητικά άτομα από στεφανιαία καρδιοπάθεια και η ευεργετική αυτή επίδραση είναι πιο εμφανής στους άνδρες απ’ ότι στις γυναίκες. Ο μηχανισμός μέσω του οποίου η άσκηση προστατεύει την καρδιά είναι σύνθετος. Έτσι πέρα από ευνοϊκή επίδραση στη ρύθμιση της γλυκαιμίας και τη μείωση της παχυσαρκίας, ιδιαίτερα στην περιοχή της κοιλιάς  (σπλαχνικό λίπος) η σωματική άσκηση βελτιώνει τα λιπίδια του αίματος. Συγκεκριμένα παρατηρήθηκε μείωση των τριγλυκεριδίων LDL και της χοληστερόλης (μικρά και πυκνά κλάσματα) που θεωρούνται αθηρωγόνα. Επιπλέον η άσκηση έδειξε να παρουσιάζει αύξηση της HDL χοληστερόλης που ως γνωστό προφυλάσσει τα αγγεία από την ασρτηριοσκλήρυνση. Τονίζεται ξανά ότι τα ευεργετικά αυτά αποτελέσματα γίνονται ορατά και μόνιμα όταν ο διαβητικός συνειδητοποιήσει ότι η άσκηση είναι καθημερινά του μέλημα.

Πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της άσκησης στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2

Στον τύπο αυτό διαβήτου η έκκριση της ινσουλίνης μειονεκτεί αλλά συνήθως είναι επαρκής. Φαίνεται στην πραγματικότητα ότι η έκκριση είναι κακά προσαρμοσμένη και επιβραδυνόμενη. Επιπλέον, τα κύτταρα ανθιστανται στην ενέργεια της ινσουλίνης δηλ. έχουμε ινσουλινοαντίσταση, με συνολική και τελική έκφραση την αύξηση της γλυκόζης του αίματος.

Η τακτική σωματική άσκηση στους διαβητικούς τύπου 2 αποτελεί σημαντικό μέρος της θεραπείας και η επιμονή του γιατρού στο θέμα αυτό θα πρέπει να είναι συνεχής και ανυποχώρητη. Είναι γνωστό από μελέτες ότι τόσο η οξεία όσο και η μέτριας ένταση άσκηση μειώνει την υπεγλυκαιμία και την υπερινσουλιναιμία στους διαβητικούς τύπο 2. Ελάττωση της υπερινσουλαιμίας σημαίνει βελτίωση της ινσουλινοαντίστασης που αποτελεί το στόχο της θεραπείας του ‘’διαβητικού συνδρόμου’’. Είναι γνωστό ότι υπάρχει μια σημαντική σχέση μεταξύ παχυσαρκίας και του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Το 75-80% των διαβητικών τύπο 2 είναι παχύσαρκοι και παρουσιάζουν υπερινσουλιναιμία. Η αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης είναι κοινή στη παχυσαρκία και στο διαβήτη. Για την υπερινσουλιναιμία της παχυσαρκίας συμβάλλουν η αντίσταση στη δράση, η υπερέκκριση και η μειωμένη και η μειωμένη υπατική κάθαρση της ινσουλίνης. Μείωση του σωματικού βάρους επιφέρει βελτίωση της υπερινσουλιναιμίας με καλύτερο γλυκαιμικό έλεγχο. Ακόμη και η μικρή απώλεια βάρους είναι ικανή να προσφέρει σημαντικά οφέλη στη γλυκαιμική ρύθμιση. Το μεγαλύτερο και καλύτερο όμως αποτέλεσμα φαίνεται με την επίτευξη του ιδανικού βάρους. Αυτό γιατί η σωματική αύξηση αυξάνει την ευαισθησία των υποδοχέων της ινσουλίνης ενώ παράλληλα μειώνει τη διεγερσιμότητα του β’ κυττάρου για έκκριση ινσουλίνης από το ερέθισμα της γλυκόζης.

Η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας μπορεί να διευκολύνει καλύτερα την απώλεια βάρους αν είναι  συνδεδεμένη με την κατάλληλη διατροφή (ολιγοθερμική δίαιτα με μειωμένα λιπαρά). Όμως τα ευεργετικά αποτελέσματα της άσκησης φαίνονται όταν αυτή συνεχίζεται. Έτσι παχύσαρκα διαβητικά άτομα φαίνεται να διατηρούν το σωματικό βάρος που χάθηκε μόνο όταν η φυσική άσκηση αποτελεί μέρος του καθημερινού τους προγράμματος. Αυτό γιατί η δράση αυτή πάει μετά από ένα έως δύο εισοσιτετράωρα μετά τη διακοπή της. Το κανονικό για παράδειγμα βάδισμα καταναλίσκει περίπου 5 θερμίδες το λεπτό. Με βάδισμα μια ώρα ημερησίως (20 λεπτά πρωί – μεσημέρι – βράδυ) χάνονται 300 θερμίδες που μεταφράζονται σε απώλεια βάρους 1 χιλιόγραμμο το μήνά.

Είναι γνωστό ότι όταν δεν υπάρχει κίνηση οι μύες ατροφούν, μειώνεται το βάρος και η δύναμή τους (περίπτωση ανθρώπων που παρέμειναν κλινήρεις για κάποιο λόγο ή έπαθαν κάποιο κάταγμα). Αντίθετα το σημαντικότερο ερέθισμα για τη συμμετρική ανάπτυξη του μυοσκελετικού συστήματος είναι η κίνηση – άθληση. Οι μύες ισχυροποιούνται ενώ ελαττώνεται ο λιπώδης ιστός και ιδιαίτερα το σπλαχνικό λίπος που είναι υπεύθυνος για την αντίσταση της ινσουλίνης. Παρόμοια ευεργετικά αποτελέσματα της άσκηση βλέπουμε  στα οστά του σκελετού. Οι αρθρώσεις γίνονται ευλύγιστες και πλέον λειτουργικές ενώ μειωμένα ποσοστά οστεοπόρωσης παρατηρούνται στους ασκούμενους-αθλούμενους διαβητικούς.

Όλα συμφωνούν και επιβεβαιώνουν ότι η καθιστική ζωή είναι βλαβερή για το διαβητικό άτομο. Αντίθετα, η σωματική ενασχόληση του διαβητικού επιφέρει ποιότητα ζωής, καλύτερη φυσική κατάσταση ως επίσης και μικρότερη πιθανότητα αγγειακών επιπλοκών που οφείλονται στον διαβήτη.

Σωματική άσκηση Σακχάρώδη Διαβήτη Τύπου 2

Τι γίνεται κατά την διάρκεια και μετά από μια σωματική άσκηση; 

Σωματική άσκηση Σακχάρώδη Διαβήτη Τύπου 2

  • Στους μη διαβητικούς

Το πάγκρεας εκκρίνει γρήγορα τόση ινσουλίνη όση ακριβώς χρειάζεται. Στη διάρκεια της άσκησης η έκκριση της ελαττώνεται ενώ αυξάνεται η έκκριση των αντιρροπιστικών ορμονών (γλυκαγόνη, κορτιζόλη, κατεχολαμίνες, αυξητική ορμόνη). με αποτέλεσμα την απελευθέρωση γλυκόζης που είναι αποθηκευμένο στο ήπαρ. Ταυτόχρονα τα ελεύθερα λιπαρά οξέα από το λιπώδη ιστό καταναλώνονται από τους μύες. Η γλυκόζη με αυτούς τους μηχανισμούς προσπαθεί να παραμείνει σταθερή χωρίς να συμβαίνει υπογλυκαιμία.

  • Στους διαβητικούς

Είτε βρίσκονται σε θεραπεία με δισκία είτε κάνουν χρήση ινσουλίνης η ινσουλίνη που κυκλοφορεί στον οργανισμό δεν έχει πια την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα στις διάφορες μεταβολές τα γλυκόζης που παρατηρούνται στη σωματική άσκηση.

Αν ο διαβήτης είναι καλά ρυθμισμένος είτε με τη χρήση δισκίων είτε με τη χορήγηση ινσουλίνης, η μυϊκή άσκηση δεν πρέπει να είναι επίπονη αλλά κατά προτίμηση ‘’προγραμματισμένη’’. Μ’ αυτό τον τρόπο θα έχουμε μείωση της γλυκόζης του αίματος αλλά επιπλέον θα χρειαστεί να μειώσουμε, κατά 10-40 και περισσότερο την ενέσιμη ινσουλίνη για την έναρξη της αθλητικής ενασχόλησης στον ινσουλινοθεραπευόμενο διαβητικό τύπο 2. Για να αποφύγουμε την εξάντληση του γλυκογόνου (μυϊκός κάματος) θα πρέπει να λαμβάνεται υδατανθρακούχος τροφή κατά τη διάρκεια ή μετά την άσκηση ιδίως αν η άσκηση αυτή ξεπερνά τη μια ώρα.

Μ΄ αυτόν τον τρόπο αποφεύγουμε το δυσάρεστο αίσθημα της υπογλυκαιμίας.

Αν ο διαβήτης δεν είναι καλά ρυθμισμένος με ανεπαρκή ποσότητα ινσουλίνης στον οργανισμό (ανεξάρτητα χρήσεως δισκίων είτε ινσουλίνης) τότε παρατηρείται υπογλυκαιμία. Η γλυκόζη δεν αποσύρεται από την κυκλοφορία αλλά παραμένει αυξημένη λόγω έλλειψης ινσουλίνης. Επιπλέον η γλυκόζη που παράγεται από το ήπαρ (νεολυκογένεση – γλυκογόνο- λύση) προστίθεται στην ήδη αυξημένη γλυκόζη. Οι μύες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη γλυκόζη αλλά μόνο λιπαρά οξέα (που είναι σε περίσσεια λόγω της έλλειψης ινσουλίνης) με αποτέλεσμα την παραγωγή κετονικών σωμάτων-οξέων (κετοξέωση).

Αν ο διαβήτης δεν είναι καλά ρυθμισμένος και η κυκλοφορούμενη ινσουλίνη σε περίσσεια τότε το ήπαρ διατηρεί τα αποθέματα του γλυκογόνου, λόγω αυτής της περίσσειας ινσουλίνης, ενώ δεν αποβάλλει αρκετή γλυκόζη. Οι μύες όμως συνεχίζουν να καταναλώνουν μεγάλα ποσά γλυκόζης λόγω των αυξημένων αναγκών. Έτσι τα αποθέματα του γλυκογόνου των μυών εξαντλούνται γρήγορα, επανέρχεται σύντομα ο μυικός κάματος και όλα αυτά γιατί δεν έγινε πρόβλεψη να μειωθεί η ποσότητα της ινσουλίνης ή των δισκίων πριν τη μυική άσκηση ή δεν ελήφθη συμπληρωματικό υδατανθρακούχο γεύμα έτσι ώστε να μην έχουμε κίνδυνο υπογλυκαιμίας.

Άξιον να τονιστεί είναι ότι ανάλογα με την αθλητική δραστηριότητα πρέπει να επιλέγεται και το σημείο ένεσης  της ινσουλίνης. Προτιμότερο η ένεση να γίνεται υποδόρια στο τοίχωμα της κοιλίας παρά στον μηρό ή το χέρι όπου στη διάρκεια της άσκησης η διάταση των αιμοφόρων αγγείων έχει σαν αποτέλεσμα τη γρήγορη διάχυση της ινσουλίνης στη κυκλοφορία και επομένως μεγαλύτερο κίνδυνο υπογλυκαιμίας. Η επισήμανση αυτή έχει σημασία και στον ΣΔ-2 ιδιαίτερα στον ΣΔ-1.

Παγκόσμια Ημέρα Επιδημιολογικής Ετοιμότητας

Η Παγκόσμια Ημέρα Επιδημιολογικής Ετοιμότητας αναδεικνύει τη σημασία της προαγωγής της υγείας κοινοτήτων και της προετοιμασίας για πιθανές κρίσεις υγείας. Η επιδημιολογία αποτελεί κλειδί στην κατανόηση, παρακολούθηση και πρόληψη των ασθενειών που μπορούν να επηρεάσουν τις κοινότητες μας.

Η ετοιμότητα αντιστοιχεί στην ικανότητα να αντιμετωπίζουμε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, ιδίως σε περιόδους επιδημίας και πανδημίας. Καθώς η υγεία των κοινοτήτων μας εξαρτάται από την πρόληψη και την υγειονομική παρέμβαση, η διεθνής συνεργασία αποτελεί ουσιαστική διάσταση της επιδημιολογικής ασφάλειας.

Σε περιόδους κρίσεων υγείας, η επιδημιολογική παρακολούθηση είναι κρίσιμη για τον αντίκτυπο και τον έλεγχο της εξάπλωσης ασθενειών. Η υγειονομική αντιμετώπιση απαιτεί στρατηγικές πρόληψης, διαχείρισης της κρίσης, και κοινωνικής αποκατάστασης.

Ο εμβολιασμός αναδεικνύεται ως σημαντικό μέσο για την προστασία της κοινότητας από επιδημίες. Η υγειονομική εκπαίδευση είναι ουσιαστική για την ενημέρωση του κοινού και την ανάπτυξη υγιεινών συνηθειών.

Συνολικά, η ενίσχυση της επιδημιολογικής ετοιμότητας απαιτεί ολοκληρωμένες προσεγγίσεις που συνδυάζουν την επιστήμη, την πρόληψη, την αντιμετώπιση των κρίσεων, και τη στήριξη της υγείας της κοινότητας.

Σωματική Άσκηση στα παιδιά με Σακχαρώδη Διαβήτη

Η σωματική άσκηση εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται ωφέλιμη για τη θεραπεία του Σακχαρώδους Διαβήτη. Υπήρξε μια από τις προτεινόμενες θεραπείες στη προινσουλινικη εποχή. Επιπλέον η θεραπευτική της αξία είχε αναγνωρισθεί από τους γιατρούς του 18ου αιώνα.

Η βελτίωση στη μεταβολική ρύθμιση πραγματοποιείται όταν το πρόγραμμα σωματικής άσκησης συνοδεύεται από μέτρηση της γλυκόζης στο αίμα, από πρόβλεψη των αλλαγών στη διατροφή και στη δόση της ινσουλίνης, οι οποίες προλαμβάνουν την υπογλυκαιμία και την αντιδραστική υπεργλυκαιμία κατά τη διάρκεια και μετά την έντονη άσκηση.

Ο μεταβολισμός και οι ορμονικές ανταποκρίσεις της σωματικής άσκησης στα ποδιά με Διαβήτη καθορίζονται από αρκετούς παράγοντες, όπως από την ένταση και την διάρκεια της σωματικής άσκησης, από τα επίπεδα της μεταβολικής ρύθμισης από το σχήμα και τη δόση της ινσουλίνης, πριν από την σωματική άσκηση, από τα σημεία των ενέσεων ινσουλίνης και τέλος από την πρόσληψη των πρόσθετων θερμίδων διατροφής. Συνεπώς τα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα μπορεί να μειωθούν, να αυξηθούν ή να παραμείνουν αμετάβλητα.

Πλεονεκτήματα της σωματικής άσκησης στον Διαβήτη των παιδιών

Πρόγραμμα μακρόχρονης τακτικής σωματικής άσκησης έχουν χρησιμοποιηθεί ως τρόπος παρέμβασης στη θεραπεία του μη ΙΕΣΔ, στη νόσο των στεφανιαίων αρτηριών και στην υπέρταση.

Ειδικά για τα παιδιά με διαβήτη η σωματική άσκηση είναι ωφέλιμη για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί μειώνει τον κίνδυνο των καρδιαγγειακών παθήσεων και δεύτερον , γιατί μειώνει τις ανάγκες σε ινσουλίνη και αυξάνει τη διάθεση για ζωή. Τα παιδιά και οι έφηβοι με ΙΕΣΔ , που ασκούνται καθημερινά, χρειάζονται λιγότερη ινσουλίνη για να διατηρήσουν σε φυσιολογικά επίπεδα τη γλυκόζη στο αίμα. Η είσοδος της γλυκόζης στα κύτταρα διευκολύνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μετά το τέλος της σωματικής άσκησης. Τα αποθέματα του ήπατος και των μυών σε γλυκογόνο, χρειάζονται 24-48 ώρες για να ανατροφοδοτηθούν μετά από έντονη σωματική άσκηση. Στα φυσιολογικά άτομα η σωματική άσκηση αυξάνει την ευαισθησία στην ενδογενή και εξωγενή ινσουλίνη και σχετίζεται με τη μέγιστη αερόβια ικανότητα και τη σύνθεση του σώματος. Παρότι τα παιδιά με διαβήτη που ακολουθούν ένα πρόγραμμα τακτικής σωματικής άσκησης, η ευαισθησία στην ινσουλίνη βελτιώνεται, ο έλεγχος όμως της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης που βασίζεται στις τιμές της γλυκόζης δεν βελτιώνεται. Αυτό δείχνει ότι για να επιτευχθεί η ρύθμιση στο διαβήτη παράλληλα με τη θεραπεία με την ινσουλίνη και την υγιεινή διατροφή, απαιτείται και ένα πρόγραμμα συνεχούς σωματικής άσκησης.

Κανόνες εφαρμογής της σωματικής άσκησης από τα παιδιά και εφήβους με διαβήτη

  1. Εφαρμογή προγραμματισμένης σωματικής άσκησης.
  2. Πρόσληψη κολατσίου τουλάχιστον μια ώρα πριν την άσκηση για τιμή γλυκόζης <80 mg / dl
  3. Μέτρηση της γλυκόζης πριν, κατά και μετά την άσκηση προκειμένου το παιδί ή ο έφηβος να μάθει πως συμπεριφέρεται ο διαβήτης μετά την άσκηση!
  4. Εάν η γλυκόζη αίματος είναι >250mg / dl θα πρέπει να προσδιοριστεί η αξόνη στα ούρα, όπου υπάρχουν τρεις εκδοχές η μία να μην ανιχνευθεί οξόνη οπότε πραγματοποιείται η σωματική και η άλλη να ανιχνευθεί οξόνη και γλυκόζη μαζί οπότε δεν πραγματοποιείται σωματική άσκηση και τέλος να υπάρχει οξόνη χωρίς γλυκόζη οπότε θα είναι καό να πάρει κάποιο κολατσιού για αποθήκευση της γλυκόζης με την μορφή γλυκογόνου για κάλυψη ενδεχόμενης υπογλυκαιμίας.
  5. Μείωση της δόσης ινσουλίνης ταχείας δράσης 1-2 μονάδες πριν και μετά την άσκηση. Πριν τον ύπνο να μετρηθεί η γλυκόζη αίματος και πρόληψη επιβραδυνόμενος υπογλυκαιμίας, ιδίως μερά από εφαρμογή πολύ έντονης άσκησης και για μεγάλο χρονικό διάστημα (π.χ. ποδόσφαιρο για 2 ώρες)

Γενικά τα παιδιά με διαβήτη πρέπει να ενθαρρύνονται να συμμετέχουν σε ομαδικά αθλήματα. Η θεραπεία μπορεί να εναρμονιστεί ακόμα και με ιδιαιτέρες απαιτήσεις και επιθυμίες των εφήβων, όπως τα παιδιά με επιδόσεις στον αθλητισμό, τα οποία μπορούν να ακολουθήσουν προγράμματα σωματικής άσκησης, ώστε να διευκολυνθεί η ομαλή εξέλιξη της καριέρας τους.

Ασκήσεις για Διαβητικούς

 Βρείτε εδώ τον Μετρητή Σακχάρου OGCare

Η σωματική άσκηση αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της διαχείρισης του διαβήτη τύπου 1 και 2. Παρόλο που η κάθε περίπτωση διαβήτη είναι μοναδική, υπάρχουν ορισμένες κοινές αρχές που μπορούν να ισχύουν για πολλούς ασκούμενους.

Η σωματική άσκηση έχει πολλά οφέλη για τα άτομα με διαβήτη. Βοηθά στην ελέγχου των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα, βελτιώνει την ευαισθησία στην ιnsulin, μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών προβλημάτων, και συμβάλλει στη διατήρηση υγιούς βάρους.

Πριν ξεκινήσετε οποιαδήποτε πρόγραμμα άσκησης, είναι σημαντικό να συμβουλευτείτε τον γιατρό σας. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για άτομα με διαβήτη, καθώς ο γιατρός μπορεί να παρακολουθεί την πρόοδο σας και να κάνει προσαρμογές στο πρόγραμμα, αν απαιτείται.

Οι τύποι άσκησης που είναι κατάλληλοι για άτομα με διαβήτη περιλαμβάνουν την καρδιοαναπνευστική άσκηση, όπως περπάτημα, κολύμπι, ποδηλασία, και το τρέξιμο. Επίσης, η αντοχή και η ενδυνάμωση μυών είναι σημαντικές, περιλαμβάνοντας ασκήσεις βάρους και ασκήσεις ευελιξίας.

Κατά τη διάρκεια της άσκησης, είναι σημαντικό να παρακολουθείτε τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα σας, να παραμένετε ενυδατωμένοι, και να έχετε πάντα μαζί σας γρήγορα υδατάνθρακες, όπως ένα γλυκό ή ένα χυμό, για ενδεχόμενα επεισόδια χαμηλής γλυκόζης.

Ασκήσεις για Διαβητικούς Τύπου 1

Η ινσουλίνη παίζει καθοριστικό ρόλο στις μεταβολικές διεργασίες και επηρεάζει άμεσα τις ορμονικές απαντήσεις κατά την άσκηση. Η έλλειψη ενδογενούς ινσουλίνης στο τύπου 1 Σ.Δ. αποτελεί βασικό μειονέκτημα στην προσπάθεια κάλυψης των μεταβολικών αναγκών των ασκούμενων μυών. Εκτός από την ινσουλίνη και άλλοι παράγοντες επηρεάζουν τις μεταβολικές και ορμονικές απαντήσεις κατά τη διάρκεια της άσκησης, όπως:

  1. Η ένταση, η διάρκεια και ο τύπος της άσκησης.
  2. Η γενική κατάσταση υγείας των διαβητικών και η ηλικία τους
  3. Η παρουσία μεταβολικών διαταραχών και χρόνιων επιπλοκών.
  4. Η ποιότητα ρύθμισης της μεταβολικής διαταραχής.
  5. Ο τύπος και η δόση της ινσουλίνης, η θέση της ενέσεως πριν την άσκηση και ο χρόνος που γίνεται, η διατροφή και ο χρονισμός γευμάτων και άσκησης.

Ασκήσεις για Διαβητικούς Τύπου 2

Η συχνότητα του Σ.Δ. τύπου 2 είναι πολύ μεγάλη, η κίνηση της γλυκόζης στο Σ.Δ. τύπου 2, έχει ελάχιστα μελετηθεί. Στον τύπο 2 Σ.Δ. μειονεκτεί η έκκριση ινσουλίνης, συνήθως όμως επαρκεί. Το πρόβλημα εδώ εστιάζεται στην αντίσταση στην ινσουλίνη, που οφείλεται είτε σε βλάβες στη σύνδεση με τους υποδοχείς ινσουλίνης, είτε σε βλάβη μετά τους υποδοχείς. Η πλειονότητα των διαβητικών τύπου 2 είναι παχύσαρκοι και υπερινσουλιναιμικοί. Επίσης ο τύπος της θεραπείας , η δίαιτα , τα υπογλυκαιμικά δισκία ή η λήψη ινσουλίνης είναι παράγοντες που εμπλέκονται στην κινητική της γλυκόζης κατά την άσκηση. Είναι γεγονός ότι η άσκηση βελτιώνει την ευαισθησία των ιστών έναντι της ινσουλίνης , λόγω αυξημένης πρόσληψης της μη οξειδούμενης γλυκόζης και μειώνει τα επίπεδα της γλυκόζης. Σε άτομα με Σ.Δ. τύπου 2 που αντιμετωπίζονται με δισκία , στην παρατεταμένη άσκηση, εμφανίζεται υπογλυκαιμική τάση. Η λήψη δισκίου πριν την άσκηση, διπλασιάζει τα επίπεδα της ινσουλίνης, μειώνει τη γλυκόζη κατά 50% και δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για υπογλυκαιμικό επεισόδιο κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά την άσκηση. Από μελέτες έχει φανεί ότι άτομα με φυσική δραστηριότητα έχουν καλύτερη ανοχή στη γλυκόζη, από άτομα με καθιστική ζωή. Η άσκηση πρέπει να σχεδιάζεται και να εκτελείται έτσι ώστε να εξυπηρετεί το συγκεκριμένο διαβητικό.

Η άσκηση στα άτομα με Σ.Δ.

  • Προσφέρει βοήθεια
  • Απαιτείται προσεκτικός ατομικός σχεδιασμός
  • Η έναρξη της να γίνεται μετά την καλύτερη δυνατή ποιότητα ρύθμισης
  • Επιβάλλεται εγρήγορση για αναπροσαρμογή της χορηγούμενης θεραπευτικής αγωγής.
  • Η ήπια και αυξανόμενη προοδευτικά σε διάρκεια άσκηση είναι κυρίως ακίνδυνη και εξίσου επωφελής και δεν απαιτείται βιασύνη στην εφαρμογή της.

Συνοψίζοντας, η σωματική άσκηση είναι ένα απαραίτητο κομμάτι της φροντίδας για τον διαβήτη. Με την κατάλληλη παρακολούθηση και συμβουλή από τον ειδικό σας, μπορείτε να απολαμβάνετε τα πολλαπλά οφέλη της άσκησης για την υγεία σας.

Διεθνής Ημέρα Καθολικής Υγειονομικής Κάλυψης

Διεθνής Ημέρα Καθολικής Υγειονομικής Κάλυψης

Η Παγκόσμια Ημέρα Παγκόσμιας Κάλυψης Υγείας στοχεύει στην ευαισθητοποίηση πρωτίστως των κυβερνήσεων των κρατών – μελών του ΟΗΕ σχετικά με την ανάγκη για ισχυρά και ανθεκτικά συστήματα υγείας με καθολική υγειονομική κάλυψη για το πληθυσμό. Σύμφωνα με τον διεθνή οργανισμό η πρόσβαση σε προσιτή και ποιοτική υγειονομική περίθαλψη για κάθε άνθρωπο είναι βασική προτεραιότητα για την διεθνή ανάπτυξη.

Στην Διεθνή Ημέρα Καθολικής Υγειονομικής Κάλυψης, εκφράζουμε τη σταθερή μας δέσμευση προς έναν κόσμο όπου η υγεία αποτελεί δικαίωμα και η πρόσβαση σε υγειονομική φροντίδα είναι καθολική.

Η υγεία δεν είναι μόνο η απουσία νόσου, αλλά ένα καλά ισορροπημένο κατακόρυφο μονοπάτι που περιλαμβάνει πρόληψη, ιατρική φροντίδα και παγκόσμια υγεία. Πιστεύουμε σθεναρά στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ανάγκη για καθολική πρόσβαση σε υγειονομικές υπηρεσίες, διασφαλίζοντας έτσι την ανιατρική περίθαλψη για όλους.

Χρειάζεται να καταπολεμηθούν οι ανισότητες στον τομέα της υγείας. Με την προώθηση της έννοιας της υγείας για όλους, ενισχύοντας την πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας και προάγοντας την κοινοτική υγεία.

Το δικαίωμα στην υγεία είναι ανθρώπινο δικαίωμα, και να υπάρχει συνεργασία με την παγκόσμια κοινότητα για να διασφαλίσουμε ότι αυτό το δικαίωμα είναι προσβάσιμο για κάθε άνθρωπο, προωθώντας έτσι την κοινωνική ασφάλιση και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην υγεία.

 

Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που υπάρχουν για τα άτομα να εμφανίσουν διαβήτη;

Ποιοι είναι οι κίνδυνοι που υπάρχουν για τα άτομα να εμφανίσουν διαβήτη;

Καταρχήν το άτομο πρέπει να ελέγξει τον Δείκτη Μάζας του Σώματός του (ΔΜΣ) εφόσον είναι υπέρβαρο ή παχύσαρκο και έχει ΔΜΣ≥25 kg/m2 κι αν έχει έναν από τους παρακάτω παράγοντες:

1) Οικογενειακό Ιστορικό ΣΔ σε συγγενείς 1ου βαθμού (γονείς, παιδιά, αδέλφια).

2) Ιστορικό Υπέρτασης ή καρδιαγγειακής νόσου.

3) Ιστορικό δυσλιπιδαιμίας (υψηλά τριγλυκερίδια [>250mg/dl] , χαμηλή HDL<35mg/dl])

4) Σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών.

5) Καταστάσεις που σχετίζονται με αντίσταση στην ινσουλίνη (πχ μελανισουσαακάνθωση)

  • Έχει ιστορικό προδιαβήτη
  • Εμφάνισε Σακχαρώση Διαβήτη κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης
  • Είναι άνω των 45 ετών
  • Έχει λοίμωξη από HIV

Εάν τα αποτελέσματα του προσυμπτωματικού ελέγχου είναι φυσιολογικά, θα πρέπει να επαναλαμβάνονται τουλάχιστον ανά 3ετία, με πιθανό πιο συχνό έλεγχο ανάλογα με τα αρχικά ευρήματα και τους παράγοντες κινδύνου.

Η θεραπεία του Σακχαρώδους Διαβήτη

Η θεραπεία του Σακχαρώδους Διαβήτη στηρίζεται αφενός μεν σε αλλαγή τρόπου ζωής αφετέρου δε σε κατάλληλα φάρμακα. Έχει ως στόχο τη ρύθμιση του μεταβολικού και του Σακχάρου αίματος ώστε να αποφευχθούν οι επιπλοκές και κυρίως οι καρδιαγγειακές εκδηλώσεις. Η σωστή ρύθμιση του Σακχάρου αίματος μειώνει σημαντικά τις επιπλοκές. Η υγεία της καρδιάς και ο σωστός έλεγχος για την πρώιμη ανίχνευση καρδιαγγειακών επιπλοκών είναι απαραίτητος.

Κάποια βήματα που στοχεύουν στην αποφυγή των επιπλοκών του Διαβήτη είναι τα εξής:

  • Ρύθμιση του σακχάρου
  • Μείωση του σωματικού βάρους
  • Διακοπή καπνίσματος
  • Υγιεινή Διατροφή και Θρεπτική Δίαιτα
  • Άσκηση και περπάτημα για 30 λεπτά
  • Έλεγχος της αρτηριακής πίεση και φαρμακευτική ρύθμιση
  • Έλεγχος των λιπίδιων αίματος και της χολήστερόλης
  • Συνταγογραφούμενα φάρμακα σύμφωνα με ιατρικές οδηγίες