Blog

Στις 20 Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Γυναικολογικής Ογκολογίας, με στόχο την ευαισθητοποίηση για τους κύριους τύπους των καρκίνων που πλήττουν τις γυναίκες.

Η Παγκόσμια Ημέρα Γυναικολογικής Ογκολογίας έχει  καθιερωθεί από το 2019 ως Παγκόσμια Ημέρα Γυναικολογικής Ογκολογίας (World Gynecologic Oncology Day) με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Γυναικολογικής Ογκολογίας (ESGO) και του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ομάδων Προστασίας του Γυναικολογικού Καρκίνου (ENGAGe).

Η πρωτοβουλία στοχεύει στην ευαισθητοποίηση και τον εντοπισμό των παραγόντων κινδύνου, των συμπτωμάτων, των στρατηγικών έγκαιρης διάγνωσης και πρόληψης που σχετίζονται με τους κύριους τύπους γυναικολογικών καρκίνων που πλήττουν τις γυναίκες: αυχενικό, ωοθηκικό, μητρικό, κολπικό και αιμορραγικό.

Η γυναικολογική ογκολογία αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους κλάδους της γυναικολογίας. Ασχολείται με την πρόληψη, διάγνωση και θεραπεία των νεοπλασμάτων των γεννητικών οργάνων της γυναίκας. Στα νεοπλάσματα εντάσσονται οι καλοήθεις και οι κακοήθεις όγκοι (καρκίνος). Κυριότερα επιστημονικά πεδία της γυναικολογικής ογκολογίας είναι οι Καρκίνοι της τραχήλου, της μήτρας, του ενδομητρίου, των ωοθηκών, του αιδοίου και του κόλπου.

Πάνω από 1,3 εκατομμύρια γυναίκες παγκοσμίως διαγνώστηκαν με γυναικολογικούς καρκίνους το 2018: περίπου 44% με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, 23% νέα κρούσματα καρκίνου των ωοθηκών, 29% με καρκίνο του ενδομητρίου και λιγότερο από 5% διαγνώστηκαν με άλλους γυναικολογικούς καρκίνους, δηλαδή καρκίνο του αιδοίου και του κόλπου. Η Ευρώπη αντιπροσώπευε το 21% των νέων περιπτώσεων το 2018.

468.000 γυναίκες σε όλο τον κόσμο πέθαναν από γυναικολογικούς καρκίνους το 2018. Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας αντιπροσώπευε το 67% αυτών των περιπτώσεων καρκίνου, περίπου.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/561

© SanSimera.gr

Από τις 19 Σεπτεμβρίου 2022 έως και 25 Σεπτεμβρίου 2022 έχει καθιερωθεί ως η εβδομάδα για την ενημέρωση για την Ιδιοπαθή Πνευμονική Ίνωση η οποία είναι μια σπάνια και θανατηφόρα νόσο.

Η Ιδιοπαθής Πνευμονική Ίνωση είναι μία χρόνια, μη αναστρέψιμη, προοδευτικά εξελισσόμενη και τελικά θανατηφόρος πνευμονική νόσος άγνωστης αιτιολογίας, με διάμεση επιβίωση που εκτιμάται στα 3-5 έτη μετά τη διάγνωση. Οι περισσότεροι ασθενείς αρχικά παρουσιάζουν δύσπνοια και ξηρό βήχα. Η δύσπνοια προοδευτικά επιδεινώνεται και στα προχωρημένα στάδια της νόσου οι ασθενείς δυσκολεύονται πολύ να αναπνεύσουν. Η νόσος μπορεί να εξελιχθεί με ταχύ ή βραδύ ρυθμό, αλλά τελικά οι πνεύμονες θα ουλοποιηθούν και θα σταματήσουν να λειτουργούν αποτελεσματικά (αναπνευστική ανεπάρκεια).

Η Ιδιοπαθής Πνευμονική Ίνωση εμφανίζει χειρότερη επιβίωση από τους περισσότερους καρκίνους. Σε μία πρόσφατη μελέτη, μόνο ασθενείς με καρκίνο των πνευμόνων και του παγκρέατος φάνηκε να έχουν χειρότερη επιβίωση.

H νόσος εμφανίζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας άνω των 45 ετών και τείνει να επηρεάζει ελαφρώς περισσότερο τους άνδρες σε σύγκριση με τις γυναίκες. Περίπου 100.000 άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες και 110.000 άτομα στην Ευρώπη πάσχουν από Ιδιοπαθή Πνευμονική Ίνωση. Σήμερα, οι νοσούντες στην Ελλάδα υπολογίζονται περίπου σε 2.000 άτομα, αλλά μόνο τα 700 έχουν διαγνωστεί.

Είναι η πιο συχνή από τις ιδιοπαθείς διάμεσες πνευμονίες, περιορίζεται μόνο στους πνεύμονες και σχετίζεται με το ιστολογικό ή και το απεικονιστικό πρότυπο της συνήθους διάμεσης πνευμονίας (UIP- usual interstitial pneumonia).

Παράγοντες κινδύνου: Η αιτιολογία της νόσου παραμένει άγνωστη. Σύμφωνα με τις ισχύουσες διεθνείς οδηγίες η διάγνωση της απαιτεί τον αποκλεισμό άλλων αιτίων διαμέσων πνευμονοπαθειών, όπως επαγγελματική έκθεση, νοσήματα του συνδετικού ιστού ή τοξικότητα από φάρμακα. Αν και η ΙΠΙ είναι εξ ορισμού νόσος άγνωστης αιτιολογίας, υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες κινδύνου που σχετίζονται με αυτή όπως το κάπνισμα (περισσότερο από το 70% των ασθενών είναι καπνιστές ή πρώην καπνιστές), η περιβαλλοντική/επαγγελματική έκθεση σε κόνεις, οι πνευμονικές λοιμώξεις και η γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση. Τέλος, περίπου 2–5% των ασθενών με ΙΠΙ μπορεί να εμφανίζουν οικογενή ΙΠΙ (προσβολή 2 ή περισσοτέρων ατόμων της ίδιας βιολογικής οικογένειας). Η οικογενής ΙΠΙ εκδηλώνεται σε νεαρότερες ηλικίες, είναι πιο επιθετική και υπάρχει συσχέτιση με τα γονίδια surfactant protein C, human telomerase reverse transcriptase (hTERT), human telomerase RNA (hTR).

Κλινική εικόνα: Η νόσος στα αρχικά της στάδια είναι ασυμπτωματική. Τα συμπτώματα της ΙΠΙ είναι μη ειδικά. Οι περισσότεροι ασθενείς αρχικά παρουσιάζουν δύσπνοια στην κόπωση και μη παραγωγικό βήχα. Τα συμπτώματα αυτά είναι κοινά για πολλά πνευμονολογικά και καρδιολογικά νοσήματα. Η δύσπνοια, το κυρίαρχο σύμπτωμα της ΙΠΙ, προοδευτικά επιδεινώνεται. Άλλα συστηματικά συμπτώματα που μπορεί να συνοδεύουν την κλινική εικόνα της ΙΠΙ είναι απώλεια βάρους, δεκατική πυρετική κίνηση, κόπωση, αρθραλγίες/μυαλγίες κ.α. Η μέση διάρκεια των συμπτωμάτων μέχρι την διάγνωση της νόσου είναι 1-2 έτη.

Διάγνωση: Η διάγνωση της νόσου γίνεται κυρίως με την υπολογιστική τομογραφία υψηλής ευκρίνειας των πνευμόνων. Για την επιβεβαίωση της διάγνωσης σε ορισμένα περιστατικά μπορεί να απαιτείται και βιοψία ιστού.

Η ανάγκη διαχείρισης και θεραπευτικής αντιμετώπισης των ασθενών αυτών είναι επιτακτική και επείγουσα λόγω της υψηλής θνησιμότητας της νόσου. Η μόνη μέχρι πρότινος θεραπευτική προσέγγιση που αύξανε την επιβίωση ήταν η μεταμόσχευση πνεύμονα. Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μεγάλη πρόοδος όσον αφορά την κατανόηση της παθογένειας της νόσου και πρόσφατα εγκρίθηκαν σε Ευρώπη και ΗΠΑ οι πρώτες θεραπείες για την αντιμετώπιση της.

Πηγές : https://www.roche.gr/,  https://www.sansimera.gr

Η Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για το Λέμφωμα (World Lymphoma Awareness Day) καθιερώθηκε το 2004 και υπενθυμίζοντας το στις 15 Σεμπτωμβρίου, με πρωτοβουλία του Συνασπισμού κατά του Λεμφώματος (Lymphoma Coalitiom), ενός διεθνούς μη κερδοσκοπικού οργανισμού, που περιλαμβάνει στις τάξεις του 49 σωματεία πασχόντων από λέμφωμα από 36 χώρες.

Το λέμφωμα είναι μια κακοήθης νεοπλασματική νόσος του λεμφικού συστήματος. Το λεμφικό σύστημα είναι μέρος τού ανοσοποιητικού συστήματος του σώματος. Έργο τού είναι να βοηθά στην αντιμετώπιση ασθενειών και λοιμώξεων. Το λεμφικό σύστημα περιλαμβάνει τα λεμφαγγεία. ένα δίκτυο από λεπτούς σωλήνες που διακλαδίζονται, όπως τα αιμοφόρα αγγεία, στους ιστούς σε όλο το σώμα, καθώς και μικρά οργανίδια που διατάσσονται κατά μήκος αυτού του δικτύου και ονομάζονται λεμφαδένες.

Τα λεμφικά αγγεία μεταφέρουν λέμφο, ένα άχρωμο υγρό που μοιάζει με νερό, το οποίο περιλαμβάνει κύτταρα της άμυνας του οργανισμού, τα οποία ονομάζονται λεμφοκύτταρα. Στην προστασία του σώματος κατά των βακτηρίων και των ιών εμπλέκονται δύο κύριοι τύποι λεμφοκυττάρων: τα B-κύτταρα και τα T-κύτταρα. Τα B-κύτταρα ωριμάζουν σε πλασμοκύτταρα, τα οποία παράγουν αντισώματα, απαραίτητα για την καταπολέμηση των λοιμώξεων. Τα T-κύτταρα εμπλέκονται κυρίως στον έλεγχο των ανοσοκυτταρικών αντιδράσεων και στην ενεργοποίηση των B-κυττάρων. Οι δε λεμφαδένες σχηματίζουν ομάδες στις μασχάλες, στον τράχηλο, στο θώρακα, στη βουβωνική χώρα και στην κοιλία. Τέλος, μέρος του λεμφικού συστήματος είναι και ο σπλήνας, ο θύμος αδένας, οι αμυγδαλές και ο μυελός των οστών. Λεμφικός ιστός βρίσκεται και σε άλλα μέρη του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του στομαχιού, των εντέρων και του δέρματος

Το λέμφωμα είναι ένας τύπος καρκίνου που μπορεί να αναπτυχθεί όταν προκύψει σφάλμα στον τρόπο παραγωγής ενός λεμφοκυττάρου. Αυτό οδηγεί σε ένα μη φυσιολογικό κύτταρο που λόγω του ανεξέλεγκτου, μη φυσιολογικού πολλαπλασιασμού του με μεγάλη ταχύτητα καθίσταται καρκινικό. Όπως τα φυσιολογικά λεμφοκύτταρα, έτσι και τα καρκινικά λεμφοκύτταρα μπορούν να αναπτυχθούν σε πολλά μέρη του σώματος, συμπεριλαμβανομένων των λεμφαδένων, του σπλήνα, του μυελού των οστών, του αίματος ή άλλων οργάνων.

Το λέμφωμα είναι ο 5ος πιο συχνός καρκίνος στην Ευρώπη και η 7η αιτία θανάτου. Μέχρι στιγμής δεν έχει προσδιοριστεί με ακρίβεια τι προκαλεί την εμφάνιση του λεμφώματος, παρόλο που είναι γνωστό ότι δεν είναι μεταδοτικό και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι πρόκειται για κληρονομικό νόσημα. Ως πιθανές αιτίες του λεμφώματος έχουν αναφερθεί στη βιβλιογραφία η καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος από φάρμακα ή θεραπευτική ακτινοβολία και σπάνιες ιικές λοιμώξεις. Οι πρόσφατες εξελίξεις της τεχνολογίας και των διαθέσιμων θεραπειών κάνουν την αντιμετώπιση του λεμφώματος να είναι ολοένα και πιο ελπιδοφόρα. Ορισμένες μορφές της νόσου θεραπεύονται πλήρως, ενώ άλλες ελέγχονται επαρκώς, ώστε η ποιότητα ζωής των ασθενών να μην επηρεάζεται αρνητικά.

Λέμφωμα

Υπάρχουν πολλά είδη λεμφωμάτων, τα οποία ταξινομούνται ως επιθετικά ή βραδέως εξελισσόμενα., ανάλογα με την εικόνα των νεοπλασματικών κυττάρων στο μικροσκόπιο. Γενικά διακρίνεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τη νόσο Hodgkin (Χόντζκιν) και το κακόηθες ή μη Hodgkin λέμφωμα.

Ποικιλομορφία

Η νόσος Hodgkin ονομάστηκε έτσι προς τιμή του Άγγλου ιατρού Τόμας Χόντζκιν που πρώτος περιέγραψε τη νόσο το 1832. Απαντάται κυρίως στις ηλικίες μεταξύ 20 και 20 ετών με μια δεύτερη κορύφωση στα 50 και προσβάλλει τους άνδρες συχνότερα από τις γυναίκες. Χαρακτηρίζεται από την παρουσία συγκεκριμένων κυττάρων που ονομάζονται κύτταρα Reed-Sternberg. Σήμερα πλέον αποτελεί πρότυπο ιάσιμου καρκίνου.

Συμπτώματα και διάγνωση

Τα συμπτώματά του λεμφώματος συχνά συγχέονται με απλές καθημερινές ασθένειες, όπως ένα κρυολόγημα ή γρίπη. Ο ασθενής μπορεί να μην δώσει ιδιαίτερη σημασία και να μην απευθυνθεί σε ιατρό, με αποτέλεσμα να μη γίνει έγκαιρη διάγνωση της νόσου. Αυτό που τα διαφοροποιεί είναι η χρονική διάρκεια, δηλαδή αν συμπτώματα επιμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το λέμφωμα έχει 6 απλά συμπτώματα:

1. Ανώδυνη διόγκωση στο λαιμό, στη μασχάλη ή στην περιοχή των γεννητικών οργάνων
2. Νυχτερινή εφίδρωση
3. Ανεξήγητος πυρετός
4. Απώλεια βάρους και κόπωση
5. Βήχας ή δυσκολία στην αναπνοή
6. Επίμονη φαγούρα σε όλο το σώμα

Δεν υπάρχουν διαγνωστικές μέθοδοι για την πρώιμη ανίχνευση του λεμφώματος και αν τα συμπτώματα αυτά επιμένουν, απαιτείται επίσκεψη σε ιατρό. Η κλινική εξέταση μπορεί να αποκαλύψει διογκωμένους λεμφαδένες σε διάφορες περιοχές του σώματος. Ο γιατρός προχωρεί σε εξετάσεις αίματος και βιοψία ενός διογκωμένου λεμφαδένα, κατά την οποία ο λεμφαδένας μελετάται στο παθολογοανατομικό (ειδικό αιμοπαθολογοανατομικό) εργαστήριο για να ταυτοποιηθεί η νόσος.

Μετά από την ταυτοποίηση του ακολουθεί μια σειρά εργαστηριακών εξετάσεων για να εντοπιστούν τα σημεία της νόσου (στάδιο νόσου). Αυτές μπορεί να είναι:

Απλές αιματολογικές εξετάσεις.

Απεικονιστικές εξετάσεις (τομογραφία, μαγνητική κ.ά.), ώστε να εντοπιστούν τυχόν άλλοι λεμφαδένες και να ελεγχθεί το συκώτι, ο σπλήνας ή οι πνεύμονες.

Ανάλογα με την κρίση του γιατρού σας, ίσως χρειαστούν πιο ειδικές εξετάσεις όπως παρακέντηση του μυελού των οστών.

Αίτια του λεμφώματος

Το ακριβές αίτιο του λεμφώματος παραμένει άγνωστο. Ωστόσο, οι έρευνες έχουν επικεντρωθεί σε ορισμένους παράγοντες που μπορεί να συμβάλλουν στην ανάπτυξη λεμφώματος, όπως:

Γενετικοί παράγοντες

Διαταραχή του ανοσοποιητικού συστήματος

Ιοί, π.χ. HIV

Η έγκαιρη και σωστή διάγνωση και η κατάλληλη θεραπευτική αγωγή μπορεί να οδηγήσει σε επιτυχημένη αντιμετώπιση του λεμφώματος.

Η επίπτωση του μη-Hodgkin λεμφώματος έχει αυξηθεί κατά 80% από τις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Από τα άτομα που διαγιγνώσκονται με μη-Hodgkin κάθε χρόνο, 55% έχουν επιθετικό ή ταχέως εξέλισσόμενο μη-Hodgkin λέμφωμα, ενώ το υπόλοιπο 45% των ατόμων που διαγιγνώσκονται με μη-Hodgkin λέμφωμα πάσχουν από βραδέως εξελισσόμενο λέμφωμα, μια βραδέως αναπτυσσόμενη μορφή του καρκίνου.

Από τα άτομα που διαγιγνώσκονται με μη-Hodgkin κάθε χρόνο, 55% έχουν επιθετικό ή ταχέως εξέλισσόμενο μη-Hodgkin λέμφωμα, ενώ το υπόλοιπο 45% των ατόμων που διαγιγνώσκονται με μη-Hodgkin λέμφωμα πάσχουν από βραδέως εξελισσόμενο λέμφωμα, μια βραδέως αναπτυσσόμενη μορφή του καρκίνου.

Θεραπεία του λεμφώματος

Οι πρόσφατες εξελίξεις της τεχνολογίας και των διαθέσιμων θεραπειών κάνουν την αντιμετώπιση του λεμφώματος ολοένα και πιο ελπιδοφόρα. Ορισμένες μορφές της νόσου θεραπεύονται πλήρως, ενώ άλλες ελέγχονται επαρκώς, ώστε η ποιότητα ζωής των ασθενών να μην επηρεάζεται αρνητικά.

Πηγή  : https://www.moh.gov.gr/

Έχει καθιερωθεί στις 14 Σεπτεμβρίου, με σκοπό να κάνει ευρύτερα γνωστά τα προβλήματα ιατρικής και κοινωνικής φύσεως που αντιμετωπίζουν οι πάσχοντες από ατοπική δερματίτιδα.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατοπικής Δερματίτιδας καθιερώθηκε το 2018, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Συμμαχίας των Οργανώσεων των Δερματολογικών Ασθενών (IADPO), μιας οργάνωσης που εδρεύει στον Καναδά και δραστηριοποιείται σε 62 χώρες του κόσμου. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου, με σκοπό να κάνει ευρύτερα γνωστά τα προβλήματα ιατρικής και κοινωνικής φύσεως που αντιμετωπίζουν οι πάσχοντες από ατοπική δερματίτιδα.

Η ατοπική δερματίτιδα (είναι γνωστή και ως ατοπικό έκζεμα) αποτελεί μία χρόνια φλεγμονώδη πάθηση του δέρματος, που χαρακτηρίζεται από έντονο κνησμό και υποτροπιάζουσες εκζεματικές βλάβες. Στην αιτιολογία περιλαμβάνονται τόσο γενετικοί, όσο και περιβαλλοντικοί παράγοντες.

Αν και συνήθως ξεκινά στη βρεφική ηλικία, επηρεάζοντας περίπου δύο στα δέκα παιδιά, η πάθηση παραμένει αρκετά συχνή και στους ενήλικες. Περίπου ένας στους δέκα ανθρώπους παγκοσμίως πάσχει από ατοπική δερματίτιδα, κάνοντάς τη μία από τις συνηθέστερες χρόνιες ασθένειες. Στην Ελλάδα, τα πιο πρόσφατα δεδομένα από την περιοχή της Κρήτης δείχνουν ότι το 10% των παιδιών ηλικίας 4 ετών πάσχουν από ατοπική δερματίτιδα.

Όμως ο κνησμός και οι δερματικές βλάβες αποτελούν μόνο ένα μέρος του προβλήματος, καθώς το νόσημα μπορεί να ασκήσει βαθύτερες επιδράσεις. Τα συμπτώματα, οι διαταραχές του ύπνου και η κοινωνική επιβάρυνση λόγω αμηχανίας από τις εμφανείς δερματικές βλάβες επηρεάζουν σημαντικά την ψυχοκοινωνική ευεξία, τόσο των ασθενών, όσο και των οικογενειών τους.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/559

Το βρογχικό άσθμα συγκεκριμένα είναι ή φλεγμονή που βρίσκεται στους πνεύμονες και συγκεκριμένα στους αεραγωγούς και εκδηλώνεται με ξηρό βήχα πολύ συχνά από έντονη σωματική άσκηση.  Πέρα από τον βήχα το  βρογχικό άσθμα εμφανίζεται  με συμπτώματα όπως η δύσπνοια ο συριγμός (σφύριγμα) , καθώς και η αδυναμία ύπνου το βράδυ λόγω δύσπνοιας ή βήχα. Το άσθμα οφείλεται σε κάποιο αλλεργιογόνο, όπως για παράδειγμα η γύρη, οι μύκητες, τα ακάρεα οικιακής σκόνης και τα επιθήλια κατοικίδιων, οπότε μιλάμε για αλλεργικό βρογχικό άσθμα.

Επιδείνωση του άσθματος γίνεται όταν:

Ένα ή περισσότερα αλλεργιογόνα επιδρούν στο σώμα, κατά τη διάρκεια συγκεκριμένων περιόδων μέσα στον χρόνο.

Υπάρχει έξαρση ιογενών λοιμώξεων, κυρίως το φθινόπωρο και τον χειμώνα.

Υπάρχει παρουσία διαφόρων παραγόντων όπως το τσιγάρο, οι οσμές από χημικά και απορρυπαντικά, η έντονη ζέστη, το κρύο, η υγρασία και οι απότομες μεταβολές τους, καθώς και σε αρκετές περιπτώσεις η σωματική άσκηση.

Οι εναλλαγές των εποχών επιφέρουν έξαρση του άσθματος  όπως παραδείγματος χάριν:

Θερμότητα

Όταν κάποιος με άσθμα αναπνέει ζεστό αέρα, μπορεί να ερεθίσει τους αεραγωγούς που είναι ήδη στενοί. Η θερμότητα και το ηλιακό φως μπορούν επίσης να επιδεινώσουν τη ρύπανση όταν αναμειγνύονται με χημικές ουσίες στον αέρα, δημιουργώντας νέφος. Για αυτό πρέπει να παρακολουθεί τις προβλέψεις για την ποιότητα του αέρα και τις καιρικές συνθήκες και να περιορίσει τον χρόνο του έξω αν αυτές φαίνονται άσχημες. Ο κλιματισμός τον κρατάει δροσερό και φιλτράρει τους ερεθιστικούς παράγοντες.

Κρύο

Όταν πέφτει η θερμοκρασία, τα συμπτώματα του άσθματος του ασθενούς μπορεί να επιδεινωθούν. Ο ψυχρότερος αέρας μπορεί να στεγνώσει τους ιστούς στους αεραγωγούς του, καθιστώντας τους πιο ευαίσθητους και πιθανό να κλείσουν. Ένα κασκόλ τυλιγμένο χαλαρά πάνω από το κάτω μέρος του προσώπου του θα τον βοηθήσει να ζεστάνει τον αέρα πριν τον εισπνεύσει. Το ίδιο ισχύει και για την αναπνοή από τη μύτη και όχι από το στόμα.

Υγρασία

Μπορεί να αισθάνεται ότι είναι πιο δύσκολο να αναπνεύσει σε υγρό αέρα. Μια υγρή ατμόσφαιρα είναι επίσης ένα φιλικό περιβάλλον για τη μούχλα και τα ακάρεα της σκόνης, τα οποία ερεθίζουν τους πνεύμονες. Ένα κλιματιστικό ή ένας αφυγραντήρας μπορεί να τον βοηθήσει να διατηρήσει το σπίτι του στεγνό. Αν πρέπει να βγει έξω, να προσπαθήσει να βγει αργότερα το απόγευμα, όταν συνήθως έχει λιγότερη υγρασία.

Γύρη

Όλα τα είδη δέντρων και φυτών εκπέμπουν αυτή τη λεπτή κίτρινη σκόνη. Είναι επίσης μια σημαντική αιτία αλλεργιών και έναυσμα άσθματος για πολλούς ανθρώπους. Ένας αλλεργιολόγος μπορεί να βοηθήσει όποιον έχει άσθμα να καταλάβει τα συγκεκριμένα είδη που τον ενοχλούν. Φάρμακα, ενέσεις αλλεργίας ή και τα δύο μπορούν να βοηθήσουν στη διαχείριση των αλλεργιών.

Καταιγίδες

Οι έντονες καταιγίδες μπορεί να αποτελέσουν ιδιαίτερη απειλή για τα άτομα με άσθμα. Η βροχή και οι αστραπές χτυπούν τη γύρη και τη σπάνε σε μικρότερα κομμάτια από το κανονικό. Τα σωματίδια αυτά, που διαδίδονται από τον άνεμο, εισέρχονται στους πνεύμονες και προκαλούν τα συμπτώματα. Είναι αρκετά συχνό φαινόμενο ώστε να υπάρχει και όρος γι' αυτό- "άσθμα καταιγίδας". Εάν η γύρη είναι ένας από τους παράγοντες που προκαλούν πρόβλημα σε κάποιον, πρέπει να προσπαθήσει να μένει σε εσωτερικούς χώρους κατά τη διάρκεια ισχυρών καταιγίδων και να έχει τα παράθυρα κλειστά.

Απότομες αλλαγές

Όταν ο καιρός αλλάζει απότομα, τα συμπτώματα του άσθματος μπορεί να αναζωπυρωθούν. Ορισμένοι ειδικοί πιστεύουν ότι η βαρομετρική πίεση παίζει ρόλο. Άλλες έρευνες όμως υποδεικνύουν ότι οι αλλαγές στην υγρασία και τη θερμοκρασία είναι οι αιτίες. Παρακολουθώντας κανείς τις προβλέψεις, μπορεί να γνωρίζει πότε έρχονται μεγάλες μεταβολές.

Βροχή

Οι βροχές μπορεί να έχουν μικτές επιπτώσεις στο άσθμα. Μια ελαφριά βροχή μπορεί να απομακρύνει τη γύρη, γεγονός που μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα του ασθενούς. Αλλά μια νεροποντή θα τη διασπάσει και θα την εξαπλώσει. Τα ακάρεα της σκόνης και η μούχλα - δύο άλλοι πιθανοί παράγοντες - ευδοκιμούν στον υγρό καιρό. Αν και δεν μπορεί να ελέγξει τους εξωτερικούς χώρους, μπορεί να διαχειριστεί τον εσωτερικό αέρα, αλλάζοντας συχνά τα φίλτρα του κλιματιστικού και φροντίζοντας να εξασφαλίζει ότι τα ατμοσφαιρικά δωμάτια, όπως η κουζίνα και το μπάνιο, έχουν καλό εξαερισμό για την καταπολέμηση της ανάπτυξης μούχλας.

Χειμώνας

Δεν είναι μόνο ο κρύος αέρας έξω που μπορεί να προκαλέσει το άσθμα. Αυτοί είναι οι καλύτεροι μήνες για τα κρυολογήματα και τη γρίπη, τα οποία μπορούν να προκαλέσουν τις κρίσεις. Το εμβόλιο κατά της γρίπης μπορεί να μειώσει τις πιθανότητες να αρρωστήσει κάποιος. Εάν ανάβει το τζάκι κατά τη διάρκεια της ψυχρής εποχής του έτους, ο καπνός των ξύλων μπορεί επίσης να αποτελέσει ερεθιστικό παράγοντα. Η ηλεκτρική θέρμανση ή η θέρμανση με φυσικό αέριο για το σπίτι είναι η καλύτερη λύση.

Καλοκαίρι

Περισσότερος χρόνος έξω σημαίνει περισσότερη έκθεση σε πράγματα που καταπονούν τους αεραγωγούς. Οι εποχικοί εκλυτικοί παράγοντες μπορεί να περιλαμβάνουν τον καπνό από τα μαγειρέματα και τις έντονες μυρωδιές χλωρίου από τις πισίνες. Παρόλο που ο καιρός είναι αρκετά καλός για να στεγνώσουν τα ρούχα έξω σε μια πετονιά, η χρήση στεγνωτηρίου θα αποτρέψει την είσοδο ερεθιστικών ουσιών στα υφάσματα. Μετά την επιστροφή από εξωτερικό χώρο, ένα ντους βοηθά ώστε να απομακρυνθεί η γύρη από τα ρούχα και τα μαλλιά.

Η θεραπεία του άσθματος γίνεται με ποικίλους τρόπους όπως με φαρμακευτική αγωγή περιλαμβάνει διάφορες κατηγορίες φαρμάκων, όπως εισπνεόμενα βρογχοδιαταλτικά βραχείας ή μακράς δράσης για την άμεση αντιμετώπιση της δύσπνοιας, εισπνεόμενα κορτιζονούχα, αντιλευκοτριενικά, αντιχολινεργικά, κ.ά για τον έλεγχο της φλεγμονής. Παρακολούθηση από ειδικό γιατρό αλλεργιολόγο, ξεκάθαρο θεραπευτικό πρόγραμμα, αυστηρές οδηγίες χρήσης και δοσολογίας των φαρμάκων, οπωσδήποτε προληπτικά μέτρα για τις αιφνίδιες κρίσεις άσθματος καθώς και καταγραφή των συμπτωμάτων από τον ίδιο τον ασθενή.

Η ανοσοθεραπεία ή θεραπεία απευαισθητοποιήσεως (εμβόλια έναντι αλλεργιογόνων) ενδείκνυται για περιπτώσεις αλλεργικής ρινίτιδας, αλλεργικού βρογχικού άσθματος και αλλεργίας στα τσιμπήματα σφήκας και μέλισσας.

Η ανοσοθεραπεία διαρκεί από τρία έως πέντε χρόνια και τα αλλεργιογόνα εκχυλίσματα λαμβάνονται είτε υποδορίως με μικρές ενέσεις, είτε ως υπογλώσσιες σταγόνες. Η ανοσοθεραπεία πραγματοποιείται με εκχυλίσματα γύρεων και κάποιων μυκήτων, ακάρεων οικιακής σκόνης καθώς και συγκεκριμένων κατοικίδιων (γάτας και σκύλου, οι οποίοι άλλωστε είναι και οι συνηθέστεροι αλλεργιογόνοι παράγοντες.

 Πηγή : https://www.shape.gr/

Ακράτεια ούρων είναι η ακούσια απώλεια ούρων. Πρόκειται για μία εκδήλωση συμπτώματος και όχι για μία ασθένεια. Είναι ένα κοινό πρόβλημα που επηρεάζει πολλούς  ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Συγκεκριμένα οι γυναίκες εκδηλώνουν ακράτεια σε πολύ πιο συχνά από τους άνδρες, 3 στις 10 γυναίκες άνω των 65 ετών έχουν ακράτεια.

Τα ούρα παράγονται στα νεφρά μετά από φιλτράρισμα του αίματος και αποτελούν τις άχρηστες ουσίες που ο οργανισμός αποβάλλει. Από τα νεφρά κατεβαίνουν στην κύστη δια μέσου των ουρητήρων (δύο σωληνάκια πού συνδέουν τα νεφρά με την κύστη) και εκεί αποθηκεύονται. Ο κυστικός μυς ( που ιατρικά λέγεται εξωστήρας ), χαλαρώνει όσο η κύστη γεμίζει με ούρα, μέχρι περίπου τα 500 κ.εκ., ενώ η βαλβίδα -ή σφιγκτήρας- της κύστης παραμένει κλειστή, έτσι ώστε δεν χάνουμε ούρα. Όταν λοιπόν η κύστη γεμίσει με ούρα, τότε στέλνονται μηνύματα στον εγκέφαλο που φθάνουν εκεί δια μέσου της σπονδυλικής στήλης. Ο εγκέφαλος, εάν θεωρήσει ότι είναι βολικό (εάν δηλαδή βρισκόμαστε κοντά σε κάποια τουαλέτα), αδειάζει την κύστη, εάν όχι, δίνει εντολή στην κύστη να περιμένει και εκείνη συνεχίζει να αποθηκεύει ούρα, ενώ η βαλβίδα της κύστης (σφιγκτήρας) συνεχίζει να είναι κλειστή. Όταν υπάρξουν οι ικανοποιητικές συνθήκες, τότε ο εγκέφαλος δίνει εντολή και ανοίγει ο σφιγκτήρας της κύστης, η κύστη συσπάται και τα ούρα βγαίνουν δια μέσου της ουρήθρας.    

Οι έρευνες λένε ότι το 45% των ανδρών και το 25% των γυναικών της τρίτης ηλικίας πλήττει σήμερα η ακράτεια, μία από τις πιο διαδεδομένες παθήσεις σε όλο τον κόσμο, με σοβαρές συνέπειες στην καθημερινή ζωή του ατόμου που υποφέρει από το πρόβλημα. Ο όρος ακράτεια περιγράφει την κατάσταση εκείνη που χαρακτηρίζεται από την απώλεια ούρων στη διάρκεια άσκησης της καθημερινής δραστηριότητας από την ουρήθρα, χωρίς τη βούληση του ατόμου και μπορεί να οφείλεται είτε σε εξωουρηθρικά αίτια, είτε σε δυσλειτουργία του κατώτερου ουροποιητικού. Αφορά κατά κύριο λόγο το γυναικείο πληθυσμό, είναι ανεξάρτητη από την ηλικία και μπορεί να σχετίζεται με πολλές παθολογικές καταστάσεις, όπως νευρολογικές παθήσεις, λήψη φαρμάκων, μεταβολικές παθήσεις και κινητικά προβλήματα, αποτελώντας ένα πρόβλημα όχι μόνο ιατρικό αλλά και κοινωνικό. Η ακράτεια των ούρων ανάλογα με τα κλινικά δεδομένα, διακρίνεται σε πέντε κατηγορίες: α) ακράτεια από προσπάθεια, β) ακράτεια από έπειξη, γ) μικτού τύπου ακράτεια, δ) συνεχής ακράτεια και ε) ακράτεια από υπερπλήρωση.     

Τι είναι η Ακράτεια ούρων από έπειξη (Urge incontinence);   

Στο είδος αυτό το άτομο ξαφνικά αισθάνεται έντονη την επιθυμία για ούρηση, συνήθως χωρίς εμφανή λόγο. Δεν προλαβαίνει να μετακινηθεί ως την τουαλέτα ούτε να συγκρατηθεί και διαπιστώνει ότι του "φεύγουν" τα ούρα. Το γεγονός οφείλεται σε έντονες ανεξέλεγκτες συσπάσεις της κύστης, η οποία ονομάζεται ανάλογα με το αίτιο, ασταθής ή υπεραντανακλαστική ή γενικά, υπερδραστήρια ουροδόχος κύστη. Τα αιτία μπορεί να είναι νευρολογικά (κεντρικό ή περιφερικό νευρικό σύστημα),να αφορούν τις ίδιες τις λείες μυϊκές ίνες της κύστης, να έχουν σχέση με μια φλεγμονή ή ακόμη να είναι και άγνωστα (ιδιοπαθής αστάθεια της κύστης).    

Τι είναι η ακράτεια ούρων από προσπάθεια (stress incontinence);   

Ακράτεια ούρων από προσπάθεια (Stress Incontinence) στις γυναίκες είναι η κατάσταση εκείνη, όπου η γυναίκα διαπιστώνει απώλεια των ούρων από την ουρήθρα της, όταν κάποια αιτία (βήχας, γέλιο, φτέρνισμα, πήδημα από ύψος, σήκωμα βάρους κτλ.)αυξάνει την πίεση στην ουροδόχο κύστη. Είναι το συχνότερο είδος ακράτειας ούρων στις γυναίκες και έχει σχέση με το πόσο ισχυρός είναι ο σφιγκτήρας της κύστης και οι μύες του πυελικού εδάφους, ενώ στις γυναίκες συντελεί η χαλαρότητα των γενετικών οργάνων και το επίπεδο των οιστρογόνων τους, ιδίως μετά την εμμηνόπαυση. Ανάλογα με τη βαρύτητα διακρίνουμε τρεις βαθμούς:1ος βαθμός: ακράτεια σε βήχα, τεινεσμό, φτέρνισμα, ανύψωση βάρους.

2ος βαθμός: ακράτεια σε ορθοστασία, έγερση, βάδισμα.

3ος βαθμός: ακράτεια κατά τη διάρκεια της κατάκλισης.   

Τι είναι η Μεικτού τύπου ακράτεια των ούρων (Urge και Stress incontinence);       

Πρόκειται για συνύπαρξη των δύο παραπάνω καταστάσεων. Το είδος αυτό απαντά συχνότερα στις γυναίκες.

Τι είναι η ιδιοπαθής επιτακτική ακράτεια ούρων;

Η επιτακτική ακράτεια χαρακτηρίζεται ως "έντονη επιθυμία για ούρηση που ακολουθείται από διαφυγή ούρων από την ουρήθρα χωρίς να το θέλουμε". Το πρόβλημα μπορεί να οφείλεται σε ψυχολογική αιτία, σε κάποια νευρολογική νόσο, σε ουρολοίμωξη, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ιδιοπαθής. Η ιδιοπαθής επιτακτική ακράτεια ούρων οφείλεται είτε σε σπασμό της κύστης χωρίς την θέλησή μας (αστάθεια) είτε σε έντονη επιθυμία για ούρηση μικρής ποσότητας ούρων (υπερευαισθησία της κύστης). Στην επιτακτική ακράτεια σχεδόν πάντα προηγείται συχνουρία και επείγουσα ανάγκη για ούρηση, ενώ σε πολλές περιπτώσεις συνυπάρχει πόνος, ψευδοδυσουρία, διαφυγή ούρων μετά από γέλιο, βήχα, ανύψωση βάρους. Αρκετές φορές παρατηρείται και κατά την διάρκεια της συνουσίας.    

Διάγνωση της ακράτειας

Για τη διάγνωση της ακράτειας απαιτείται να απευθυνθείς στον κατάλληλο γιατρό που είναι ο ουρολόγος. Αρχικώς, λαμβάνεται το λεπτομερές ιστορικό του ασθενούς ελέγχεται η γενική και καλλιέργεια ούρων και ακολουθεί κλινική εξέταση που περιλαμβάνει και νευρολογική εκτίμηση.

Ο έλεγχος συμπληρώνεται με υπερηχογράφημα του ουροποιητικού συστήματος (νεφροί, ουροδόχος κύστη, γεννητικά όργανα), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις θα χρειαστεί και ουροδυναμικός έλεγχος. Συμπληρωματικά μπορεί να χρειαστεί σε κάποιες περιπτώσεις να γίνει κυστεοσκόπηση, κυστεοουρηθρογραφία και αξονική τομογραφία.

Θα βοηθούσε πολύ αν πριν από την εξέταση καταγράφονταν από το άτομο  τα συμπτώματα που νιώθει, τη διάρκεια, τη συχνότητά τους μέσα στην ημέρα και την έντασή τους. Ακόμα, ίσως ο γιατρός ζητήσει να κρατηθεί  ένα ημερολόγιο ούρησης, όπου θα καταγράφονται πόσα υγρά πίνει και πόσα ούρα αποβάλλει για 3 συνεχόμενες ημέρες ο ασθενής.

Για την αντιμετώπιση της ακράτειας προτείνονται οι εξής θεραπείες. Αρχικά, η ακράτεια συνιστάται να αντιμετωπιστεί με αλλαγές στον τρόπο ζωής του ασθενή. Με αυτό τον τρόπο επιδιώκεται να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής του ατόμου. Μερικές από τις συμβουλές για αλλαγή του τρόπου ζωής περιλαμβάνουν:

1. Μείωση κατανάλωσης αλκοόλ
2. Μείωση κατανάλωσης αλκοόλ και καφεΐνης
3. Έλεγχος κύστης
4. Έλεγχος της κύστης όταν υπάρχει ανάγκη για ούρηση (ασκήσεις kegel)
5. Φυσικοθεραπεία
6. Φυσικοθεραπεία
7. Έλεγχος πρόσληψης υγρών
8. Απώλεια σωματικού βάρους

Τα αυτοάνοσα νοσήματα, όπως υποδηλώνει άλλωστε και το όνομά τους, οφείλονται σε δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Συγκεκριμένα, εκδηλώνονται όταν αυτό επιτίθεται σε ιστούς του σώματος, ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες ο ρόλος του είναι να τους προστατεύει.

Υπάρχουν τουλάχιστον 80 αναγνωρισμένα αυτοάνοσα νοσήματα, ωστόσο δεν είναι όλα εξίσου επικίνδυνα. Τα τέσσερα αυτοάνοσα νοσήματα που θα δείτε παρακάτω συνδέονται με σοβαρές επιπλοκές εάν δεν διαγνωστούν ή αντιμετωπιστούν έγκαιρα.

1. Νόσος του Graves

Η νόσος του Graves οφείλεται σε υπερδραστηριότητα του θυρεοειδούς αδένα. Σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Θυρεοειδούς, τα συμπτώματα της νόσου περιλαμβάνουν επιπλοκές στην όραση και δερματικές αλλοιώσεις αλλά και συμπτώματα όμοια με αυτά του υπερθυρεοειδισμού (π.χ. αυξημένη όρεξη, έντονη εφίδρωση, ταχυκαρδία). Εάν δεν τεθεί υπό έλεγχο, η νόσος του Graves μπορεί να οδηγήσει σε απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές, όπως καρδιαγγειακές διαταραχές, θυρεοτοξική κρίση (υπερβολική αύξηση των παλμών της καρδιάς, της αρτηριακής πίεσης και της θερμοκρασίας του σώματος), προβλήματα στην εγκυμοσύνη και οστεοπόρωση.

2. Γιγαντοκυτταρική μυοκαρδίτιδα

Μελέτη του 2000 που εκπονήθηκε από ερευνητές στις ΗΠΑ υπέδειξε ότι η γιγαντοκυτταρική μυοκαρδίτιδα είναι το πλέον θανατηφόρο αυτοάνοσο νόσημα. Σύμφωνα με τον Αμερικανικό Οργανισμό Σπανίων Παθήσεων, χαρακτηρίζεται από φλεγμονή του καρδιακού μυός και στα πρώιμα συμπτώματά της περιλαμβάνονται το πρήξιμο στους αστραγάλους, ο πόνος στο στήθος, οι καρδιοπαλμίες (γρήγορος ή ακανόνιστος καρδιακός παλμός), το έντονο αίσθημα κόπωσης και η δύσπνοια. Να σημειωθεί ότι η γιγαντοκυτταρική μυοκαρδίτιδα είναι αρκετά σπάνια.

3. Νόσος του Addison

Η νόσος του Addison, γνωστή και ως επινεφριδική ανεπάρκεια, χαρακτηρίζεται από την επίθεση του ανοσοποιητικού συστήματος στα επινεφρίδια, δύο μικρούς αδένες που βρίσκονται ακριβώς επάνω από τα νεφρά και παράγουν ορμόνες απαραίτητες για την ομαλή λειτουργία των οργάνων και των συστημάτων του ανθρώπινου σώματος. Εάν δεν αντιμετωπιστεί ή αν έχει παραμείνει αδιάγνωστη, η νόσος του Addison μπορεί να οδηγήσει σε επινεφριδική κρίση, μια επείγουσα και απειλητική για τη ζωή κατάσταση που οφείλεται στα υπερβολικά χαμηλά επίπεδα μιας ορμόνης που ονομάζεται κορτιζόλη. Η επινεφριδική κρίση μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακή ανακοπή, εγκεφαλικό επεισόδιο, υποξία (ανεπαρκής πρόσληψη οξυγόνου και ανεπαρκής οξυγόνωση των ιστών), κώμα ή και αιφνίδιο θάνατο.

4. Κοκκιωμάτωση με πολυαγγειιτιδα

Γνωστή και ως Σύνδρομο Wegener, η κοκκιωμάτωση με πολυαγγειΐτιδα οφείλεται σε φλεγμονή των αιμοφόρων αγγείων στη μύτη, στα ιγμόρεια, στον λαιμό, στους πνεύμονες και στα νεφρά, με αποτέλεσμα να μειώνεται η ροή αίματος σε ορισμένα όργανα του σώματος. Είναι αρκετά σπάνια και τα συμπτώματά της περιλαμβάνουν το μούδιασμα στα άκρα, την αιματουρία, την ύπαρξη αίματος στο φλέγμα, τις πληγές ή μελανιές στο δέρμα, τον πυρετό, το αίσθημα κόπωσης και τη δύσπνοια.

Ποια αυτοάνοσα εκδηλώνονται πιο συχνά στις γυναίκες;

Ρευματοειδής αρθρίτιδα

Σχεδόν 4% των γυναικών θα αναπτύξουν ρευματοειδή αρθρίτιδα (RA) στη διάρκεια της ζωής τους, όπως έδειξε σχετική μελέτη. Η ασθένεια προκαλεί φλεγμονή στις αρθρώσεις και τα συμπτώματα αναπτύσσονται σε όλο το σώμα και ειδικά τα χέρια, τα δάχτυλα, τους αγκώνες, τα γόνατα και τα ισχία. Η ρευματοειδής αρθρίτιδα διαφέρει από την οστεοαρθρίτιδα, μια εκφυλιστική πάθηση που προκαλεί φθορά στις αρθρώσεις.

Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν κόπωση, πυρετό, απώλεια βάρους και απώλεια της όρεξης. Οι θεραπείες βασίζονται σε αντιφλεγμονώδη φάρμακα που μειώνουν τη διόγκωση και τον πόνο, ανοσοκατασταλτικά και εργοθεραπεία για τη βελτίωση της κινητικότητας. Είναι σημαντικό επίσης να κάνετε αλλαγές στον τρόπο ζωής που αφορούν την άσκηση και τη διαχείριση του βάρους.

Λύκος

Οι 9 στους 10 πάσχοντες από Συστηματικό Ερυθηματώδη Λύκο, το αυτοάνοσο που πλήττει τις αρθρώσεις, το δέρμα, τα νεφρά, την καρδιά, τους πνεύμονες, αλλά και πολλά ακόμη σημεία, είναι γυναίκες. Ο λύκος εκδηλώνεται με ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων, τα οποία μπορεί να εμφανιστούν και σε άλλες παθολογικές καταστάσεις. Έτσι, ο γιατρός πρέπει να αποκλείσει αρχικά άλλες παθολογικές καταστάσεις με βάση το ιστορικό, την κλινική εξέταση και τις εξετάσεις αίματος. Κάποια συμπτώματα είναι η υπερβολική κούραση, οι πονοκέφαλοι, η διόγκωση και ο πόνος στις αρθρώσεις, ο πυρετός, το πρήξιμο στα χέρια και τα πόδι, ο πόνος στο στήθος, η τριχόπτωση, το εξάνθημα σε σχήμα πεταλούδας στο πρόσωπο (μύτη και μάγουλα).

Η θεραπεία βασίζεται στην λήψη κορτικοστεροειδών και άλλων φαρμάκων που βοηθιούν στη μείωση της φλεγμονής, καταστέλλουν το ανοσοποιητικό και ελαχιστοποιούν τις βλάβες στα διάφορα όργανα.

Θυρεοειδίτιδα Hashimoto

Εμφανίζεται όταν το ανοσοποιητικό επιτίθεται στο θυρεοειδή αδένα, προκαλώντας ανεπάρκεια των θυρεοειδικών ορμονών (υποθυρεοειδισμός). Μερικοί άνθρωποι έχουν πρησμένο λαιμό (σύμπτωμα γνωστό και ως βρογχοκήλη). Άλλα συμπτώματα είναι η κόπωση, η αύξηση του βάρους, οι ορμονικές ανισορροπίες, πόνος στους μυς και στις αρθρώσεις, κρύα χέρια και πόδια, ξηροδερμία, υπερβολική απώλεια μαλλιών, δυσκοιλιότητα, βραχνάδα. Τα ζητήματα συνήθως υποχωρούν με τη λήψη ορμονών.

Ψωρίαση

Είναι μια χρόνια πάθηση του δέρματος που προκαλεί ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό δερματικών κυττάρων και η μόνη αυτοάνοση εξίσου συχνή σε άνδρες και γυναίκες. Η συχνότερη μορφή δερματικής ψωρίασης είναι η ψωρίαση κατά πλάκας. Υπολογίζεται πως 8 στους 10 ασθενείς πάσχουν από αυτήν τη μορφή, η οποία χαρακτηρίζεται από τη δημιουργία στο δέρμα κόκκινων πλακών που έχουν σαφή όρια και καλύπτονται από γκρι λέπια. Μπορεί να εμφανισθεί οπουδήποτε στο δέρμα, αλλά οι αγκώνες, τα γόνατα, το τριχωτό της κεφαλής και ο κορμός είναι οι περιοχές του σώματος όπου συνηθέστερα αναπτύσσονται οι χαρακτηριστικές πλάκες της.

Οι ήπιες μορφές αντιμετωπίζονται με ειδικές κρέμες και σαπούνια, αλλά οι μέτριες έως σοβαρές περιπτώσεις συνήθως απαιτούν ένα συνδυασμό τοπικών θεραπειών, θεραπειών με φως και φαρμάκων.

Ψωριασική αρθρίτιδα

Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει ψωρίαση για να προσβληθεί από ψωριασική αρθρίτιδα, το 40% όμως των πασχόντων από ψωρίαση ταλαιπωρούνται από αυτό το αυτοάνοσο. Συνήθως προσβάλλει τις μεγάλες αρθρώσεις και προκαλεί πόνο, δυσκαμψία, οίδημα και προοδευτική καταστροφή των αρθρώσεων. Η έγκαιρη θεραπεία περιλαμβάνει φάρμακα για τη μείωση της φλεγμονής και του οιδήματος.

Σύνδρομο Σιόγκρεν

Το σύνδρομο Σιόγκρεν (Sjögren) είναι μια συστηματική αυτοάνοση πάθηση που προσβάλλει κατ’ εξοχήν τους εξωκρινείς αδένες και προπαντός τους δακρυϊκούς και σιελογόνους αδένες. Το αποτέλεσμα είναι το άτομο να ταλαιπωρείται από ξηροφθαλμία και ξηροστομία. Η πάθηση οφείλεται σε ένα συνδυασμό γονιδίων και έκθεσης σε ιούς ή βακτήρια, είναι όμως πιθανό να παίζει κάποιο ρόλο και το ενδοκρινικό και το νευρικό σύστημα.

Η θεραπεία εξαρτάται από το μέρος του σώματος που επηρεάζεται. Η ξηροφθαλμία αντιμετωπίζεται με οφθαλμικές σταγόνες ή αλοιφές, αντιφλεγμονώδη και χειρουργική επέμβαση σε σοβαρές περιπτώσεις. Η ξηροστομία αντιμετωπίζεται με μάσημα τσίχλας ή καραμέλες, καθώς και φάρμακα που διεγείρουν τις σιελογόνους αδένες.

Σκληρόδερμα

Το Σκληρόδερμα ή Συστηματική Σκλήρυνση είναι ένα χρόνιο, αυτοάνοσο νόσημα του συνδετικού ιστού. Τα συμπτώματά του, τα οποία διαφέρουν από άτομο σε άτομο, μπορεί να είναι ορατά, όπως οι εμφανείς αλλοιώσεις του δέρματος ή μη ορατά, όπως η προσβολή των εσωτερικών οργάνων. Για την εκδήλωσή του ενοχοποιούνται κυρίως γονιδιακοί παράγοντες, περιβαλλοντικοί, μικροβιακοί και ιογενείς.

Το Σκληρόδερμα εκδηλώνεται με πάχυνση του δέρματος και στη συνέχεια γίνεται πιο σκληρό, χάνει την ελαστικότητα του μεταβάλλεται το χρώμα του και δίνει την εικόνα της δερματίνης. Σκλήρυνση του ιστού μπορεί επίσης να εκδηλωθεί στα νεφρά, τους πνεύμονες, την καρδιά και την γαστρεντερική οδό. Η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα. Η άσκηση μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση του πόνου και τη βελτίωση της αντοχής και της κινητικότητας.

Πηγή: https://www.onmed.gr/

Η ευλογιά των πιθήκων είναι σπάνια ιογενής λοίμωξη, η οποία μεταδίδεται κυρίως από άγρια ζώα που απαντώνται σε περιοχές της Δυτικής και Κεντρικής Αφρικής.

Η μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο γίνεται μέσω της επαφής με δερματικές βλάβες/σωματικά υγρά του πάσχοντος ή/και μολυσμένα αντικείμενα, καθώς και μέσω αναπνευστικών σταγονιδίων κατόπιν παρατεταμένης στενής επαφής σε μικρή απόσταση.

Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν πυρετό, πονοκέφαλο, μυαλγίες, οσφυαλγία, λεμφαδενοπάθεια, ρίγος και εξάντληση, ενώ συνήθως εμφανίζεται χαρακτηριστικό εξάνθημα 1 με 5 ημέρες μετά την έναρξη των συμπτωμάτων.

Παρότι δεν υπάρχει ειδική θεραπεία, οι περισσότεροι ασθενείς αναρρώνουν πλήρως σε λίγες εβδομάδες.

Συμπτώματα

Από τη στιγμή που κάποιος μολυνθεί με τον ιό της ευλογιάς των πιθήκων χρειάζεται να περάσουν 5 έως 21 μέρες για να εμφανιστούν τα πρώτα συμπτώματα (συνήθως 6 με 13 ημέρες). Αυτά μπορεί να είναι:

• Πυρετός >38^οC
• Κεφαλαλγία
• Μυαλγίες
• Ραχιαλγία / Οσφυαλγία
• Διογκωμένοι λεμφαδένες (χαρακτηριστικό σημείο διαφορικής διάγνωσης από την ευλογιά)
• Ρίγος
• Καταβολή δυνάμεων
• Εξάνθημα (συνήθως παρουσιάζεται 1 με 3 ημέρες μετά την εμφάνιση του πυρετού). Συχνά προηγείται το δερματικού εξανθήματος, εμφάνιση βλαβών σε βλεννογόνους (π.χ. στοματικής κοιλότητας). Το εξάνθημα εντοπίζεται αρχικά στο κεφάλι και στο πρόσωπο και στη συνέχεια επεκτείνεται σε άλλα σημεία του σώματος συμπεριλαμβανομένων των παλαμών, των πελμάτων και των γεννητικών οργάνων. Οι δερματικές βλάβες αρχικά εμφανίζονται με τη μορφή κηλίδων (επίπεδες βλάβες) αλλάζουν σε βλατίδες (ανυψωμένες βλάβες) οι οποίες εξελίσσονται σε μικρές βλατίδες κυστίδια (φουσκάλες με υγρό ), φλύκταινες (φουσκάλες με πύον ) και στη συνέχεια σε εσχάρες (κρούστες) που τελικά υποχωρούν μόνες τους. Το εξάνθημα αυτό μερικές φορές συγχέεται με το εξάνθημα της ανεμευλογιάς.

Πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος;
Η μετάδοση στην τρέχουσα επιδημική έξαρση γίνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο χωρίς να
έχει αναφερθεί εμπλοκή ζώων στη μετάδοση. Έτσι, ο κίνδυνος μετάδοσης από ζώα μη
προερχόμενα από Αφρική, είναι εξαιρετικά μικρός ή μηδενικός.
Όσοι ήρθαν σε επαφή με άνθρωπο-ασθενή ή νοσούν με Ευλογιά των Πιθήκων και
διατηρούν τρωκτικά (π.χ. ποντίκια, χάμστερς, ινδικά χοιρίδια, gerbils, τσιντσιλά) ή
λαγόμορφα (κουνέλια, λαγούς) θα πρέπει να αποφεύγουν την επαφή με αυτά τα ζώα για το
διάστημα του χρόνου επώασης (21 ημέρες από την τελευταία επαφή με κρούσμα) ή αν
διαγνωσθούν με τη νόσο για όση περίοδο θεωρούνται μεταδοτικοί μέχρι την ίαση και την
πλήρη άρση των περιορισμών επαφής.
Σημειώνεται ότι, ο χρόνος επώασης είναι το μέγιστο χρονικό διάστημα από την έκθεση στον
ιό μέχρι την εμφάνιση συμπτωμάτων και είναι 21 ημέρες για τον άνθρωπο.

Πηγή: https://eody.gov.gr/

Πως καταλαβαίνουμε ότι έχει λήξει το αντηλιακό;

Στη συσκευασία αναγράφεται η ημερομηνία λήξης. Αλλά όπως εξηγούν οι ειδικοί, δε σημαίνει απαραίτητα πως “κρατάει” μέχρι τότε. Αν για παράδειγμα το προϊόν λήγει μέσα σε έναν χρόνο, θα έχετε κατά νου πως – ειδικά το αντηλιακό – η λήξη θα έρθει νωρίτερα λόγω της υπερέκθεσής του στον ήλιο, στις υψηλές θερμοκρασίες αλλά και στην επαφή με βακτήρια. Αυτά μεταφέρονται κυρίως μέσω των χεριών μας αλλά και της επαφής με την άμμο.

Σύμφωνα με τον FDA, τον Αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων, τα αντηλιακά λήγουν 3 χρόνια -το πολύ- μετά την ημερομηνία παραγωγής τους, μόνο αν διατηρηθούν σε σκιερό και δροσερό περιβάλλον και δεν ανοιχτούν.

Κι αν το έχω ανοίξει;

Τι γίνεται αν σου περίσσεψε αντηλιακό από πέρυσι και φέτος θέλεις να το χρησιμοποιήσεις; Θα πρέπει πρώτα να έχεις βεβαιωθεί ότι το αποθήκευσες σε καλές συνθήκες και πως είναι σε καλή κατάσταση για να το χρησιμοποιήσεις.

Πώς καταλαβαίνεις ότι έχει λήξει το αντηλιακό;

Από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Αν έχει κιτρινίσει, μυρίζει άσχημα, έχει πήξει τότε το πετάς στον κάλαθο των αχρήστων και αγοράζεις καινούριο. Επίσης, αν πριν την αποθήκευσή του δεν είχες καθαρίσεις τη συσκευασία και δη το στόμιο και σε αυτό υπάρχουν για παράδειγμα κολλημένα χαλίκια από την παραλία, δεν χρειάζεται να σου πούμε πως οι πιθανότητες να έχουν αναπτυχθεί βακτήρια είναι σημαντικά αυξημένες.

Αν χρησιμοποιήσεις ληγμένο αντηλιακό, ποιες οι συνέπειες;

Πρώτον, αν είναι ληγμένο, πέφτει ο δείκτης προστασίας του, άρα και η απόδοσή του. Επομένως, είσαι περισσότερο εκτεθειμένη στην ακτινοβολία του ήλιου, αφού το αντηλιακό δεν αποδίδει τα μέγιστα. Κι ενώ δηλαδή εσύ πιστεύεις πως έχεις βάλει με δείκτη προστασίας 50, στην πραγματικότητα να έχει πέσει στο 30.

Επίσης, αν το αντηλιακό έχει λήξει υπάρχουν πιθανότητες να παρουσιάσεις κάποια εξανθήματα.

Πάντως, υπάρχουν και οι αντίθετες γνώμες που υποστηρίζουν ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις το περσινό σου αντηλιακό με την ίδια αποτελεσματικότητα.

Όπως και να έχει, ένα είναι σίγουρο: θα πρέπει να αποθηκεύετε σωστά το αντηλιακό ενώ στην παραλία να μην το αφήνετε εκτεθειμένο στον ήλιο για πολλές ώρες.

Πηγή: https://healthstories.gr/

Οξεία Ηπατίτιδα άγνωστης αιτιολογίας σε παιδιά

Οδηγίες προς τους γονείς

Tις τελευταίες εβδομάδες παρατηρήθηκε ένας ασυνήθιστα υψηλός αριθμός περιπτώσεων οξείας ηπατίτιδας σε παιδιά. Έχουν αναφερθεί κρούσματα σε χώρες της Ευρώπης, σε δύο Πολιτείες των ΗΠΑ και το Ισραήλ. Σε κανένα περιστατικό δεν τεκμηριώθηκε λοίμωξη από ιούς ηπατίτιδας (Α έως Ε) και δεν υπάρχει γνωστή συσχέτιση με ταξίδια ή έκθεση σε τοξικούς παράγοντες.

Προσβάλλονται παιδιά ηλικίας <16 ετών και τα συνήθη συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Ίκτερο (κιτρινωπή χροιά δέρματος, επιπεφυκότων)
• Υπέρχρωση ούρων ή/και αποχρωματισμό των κοπράνων
• Κνησμό
• Αρθραλγία/μυαλγία
• Πυρετό
• Ναυτία, έμετο ή κοιλιακό άλγος
• Λήθαργο και/ ή απώλεια όρεξης

Οι γονείς και οι φροντιστές των μικρών παιδιών καλούνται να παρακολουθούν την υγεία τους, να είναι σε εγρήγορση για τυχόν εμφάνιση των συμπτωμάτων ηπατίτιδας (που αναφέρθηκαν) και σε περίπτωση υποψίας/ανησυχίας να επικοινωνούν με τον παιδίατρο.

Συστήνεται η συστηματική εφαρμογή των γενικών μέτρων πρόληψης-υγιεινής :

• τακτικό και σχολαστικό πλύσιμο χεριών με σαπούνι και νερό ή με αλκοολούχο διάλυμα (και ιδιαίτερα μετά τη χρήση τουαλέτας ή πριν την κατανάλωση/προετοιμασία φαγητού)
• αποφυγή επαφής των χεριών με το πρόσωπο (μάτια, μύτη, στόμα)
• κάλυψη της μύτης και του στόματος με χαρτομάντηλο κατά το βήχα ή το φτέρνισμα (αν δεν είναι διαθέσιμο, κάλυψη με το εσωτερικό του αγκώνα).
• αποφυγή κοινής χρήσης επιτραπέζιων σκευών (όπως ποτήρια, μαχαιροπίρουνα κλπ.)
• αποφυγή στενής επαφής με άτομα που εμφανίζουν συμπτώματα λοίμωξης του αναπνευστικού ή του γαστρεντερικού
• επαρκής αερισμός χώρων, καθαρισμός επιφανειών

Συστήνεται τα παιδιά να έχουν κάνει όλα τα απαραίτητα για την ηλικία τους εμβόλια, σύμφωνα με το Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμών Παιδιών/Εφήβων.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, πριν από τον ίκτερο προηγείται μία γαστρεντερική διαταραχή, με εμετό, διάρροια και ναυτία.

Πληροφορίες για την έκβαση των κρουσμάτων βρίσκονται ακόμη σε φάση συλλογής. Από τα διαθέσιμα στοιχεία, προκύπτει πως οι περισσότεροι ασθενείς αναρρώνουν, αλλά το σύνδρομο μπορεί να εξελιχθεί σε οξεία ηπατική ανεπάρκεια και μεταμόσχευση ήπατος.

Λοιμώδεις παράγοντες

Με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα, η κύρια υπόθεση των ειδικών είναι πως υπάρχει κάποιος παράγοντας ο οποίος επηρεάζει το ανοσοποιητικό μικρών παιδιών με αδενοϊό, τα οποία - υπό φυσιολογικές συνθήκες - θα είχαν μία ήπια νόσηση. Υπό διερεύνηση βρίσκονται άλλοι λοιμώδεις ή τοξικοί παράγοντες.

Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί του ECDC, ο μηχανισμός πρόκλησης (παθογένεια) της νόσου και οι τρόποι μετάδοσης παραμένουν στο σκοτάδι. Η ασθένεια είναι αρκετά σπάνια και τα στοιχεία σχετικά με τη μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο παραμένουν ασαφή.

Δεν μπορεί, έτσι, να υπάρξει ακριβής εκτίμηση για τον βαθμό κινδύνου στον παιδικό πληθυσμό. Λαμβάνοντας, όμως, υπόψη τις περιπτώσεις ηπατικής ανεπάρκειας και την ανάγκη μεταμόσχευσης σε κάποια περιστατικά, η πιθανή επίπτωση στα παιδιά με ηπατίτιδα θεωρείται τελικά υψηλή.

Με βάση την έλλειψη γνώσης για την αιτιολογία, τα παιδιά που έχουν νοσήσει και την πιθανή έκβαση, η οξεία ηπατίτιδα αποτελεί επί του παρόντος ένα ανησυχητικό γεγονός για τη Δημόσια Υγεία.

Επιδημιολογική επιτήρηση

Στο πλαίσιο αυτό οι ειδικοί, προτείνουν να υπάρξει επιδημιολογική επιτήρηση στις ευρωπαϊκές χώρες το συντομότερο δυνατό και να συγκεντρωθούν επιπλέον πληροφορίες, συμπεριλαμβανομένων των τοξικολογικών αναλύσεων.

Θα πρέπει, επίσης, να σχεδιαστούν ειδικές μελέτες για τον εντοπισμό παραγόντων κινδύνου, για τη διερεύνηση των τρόπων μετάδοσης, για την περιγραφή του πλήρους κλινικού φάσματος και για το εάν το σύνδρομο έχει διαφορετική κλινική εικόνα, ανάλογα με την ηλικία ή άλλες καταστάσεις.

Προτείνεται εργαστηριακή ανάλυση για αδενοϊούς και για άλλους ιούς, οι οποίοι μπορούν να προκαλέσουν ηπατίτιδα, αμέσως μετά την εκδήλωση των πρώτων συμπτωμάτων.

Συνιστάται ενίσχυση των πρακτικών υγιεινής, συμπεριλαμβανομένης της προσεκτικής υγιεινής των χεριών και της απολύμανσης των επιφανειών σε χώρους που υπάρχουν μικρά παιδιά.

Πηγή: https://eody.gov.gr/oxeia-ipatitida-paidia